Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 33

M0R6UNN
159
sársaukadráttum i andlitinu. Vér vissum þegar, að þarna var
sál, sem við áttum að bjarga. Hún benti oss að koma með
sér. Vér gerðum það. Sagði hún oss þá, svo lágt, að varla
heyrðist: »Eg tók barnið mitt af lífi og sjálfa mig á eftir«.
Sagðist hún lengi vera búin að lifa í þessu víti og sífelt
verið að hefna sín á manni þeim, er hún taldi valdan að
óhamingju sinni. Kom hún honum til að lifa mjög ósiðlegu
lifi. Það var hennar löngun og ánægja. En nú var hún að
breytast og farin að þrá að sjá barnið sitt.
Vér sýndum henni krossmark, en hún hörfaði ekki
undan því. Þegar vér vorum að taka hana, vakti hún at-
hygli vora á ungum manni, sem horfði biðjandi á oss. Báðar
þessar sálir voru sér þess meðvitandi, að nú beið þeirra
þrautaganga, en umfram alt vildu þær burtu fara af stöðum
þessum í fylgd með oss. Ragnar bróðir ininn gekk til
unga marnsins og sagði honum, hverjir vér værum og hvert
erindi vort væri og spurði hann, hvort hann vildi koma
með oss.
Þegar vér vorum búin að koma þessum tveim sálum
á öruggan stað, fórum vér aftur inn í vítin, til þess að
grenslast eftir, hvort fleiri vildu hjálpar njóta. Nú komum
vér þangað, sem letingjar lágu. Þeir höfðu kosið vistarverur
þarna, af því að þeir höfðu ekkert framkvæmdarþrek. Vér
hittum unga stúlku í þessari för. Hún vildi ekki fara burtu
af lágsvæðunum, því að elskhugi hennar var á jörðinni og
lifði í svalli og svívirðingum. Þóttist hún vera viss um, að
elskhuginn myndi á þessi svæði koma, er hann losnaði úr
líkamsfjötrum. Fór hún því frá hærri svæðum á þessar
stöðvar, til þess að hjálpa elskhuga sínum, væri þess nokk-
ur kostur, þegar hann kæmi«.
Þær eru áberandi frásagnirnar i þessari bók um það,
hve góð öfl reyna að vinna bug á vondum öflum. Er þessi
viðleitni i nokkuru samræmi við frásagnir annars staðar
að og daglegt líf. En árangur þessarar viðleitni er ekki
svo mikill meðal jarðarbúa, sem æskilegt væri. Áhuga
brestur, aðstæður vantar, þróttur er af skornum skamti og