Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 37

MORGUNN
163
ávinningur, að menn segi frá sem flestu af því er fyrir
þá hefir borið, og eg hygg, að miklu fleiri gætu lagt þar
orð í belg, en gert hafa til þessa,
Eg hygg að það sé hverju orði sannara, sem einn af
merkustu læknum þessa lands sagði um þessa hlið málsins
i bréfi til mín, nú fyrir stuttu síðan, hann kemst m. a.
þannig að orði:
»Því miður eru margir of dulir á þá hluti, og óttast
krítik o. s. frv. en upp úr þvi verða allir góðir menn að
vaxa. Eg er nú helzt á því, að ef hver maður hugsaði
sig um fordómalaust, rifjaði upp alt það dularfullt, sem
hann hefir séð og heyrt um æfina, hefði augu og eyru
opin, þá gæti hann naumast varist þeirri fullvissu, að við
erum lifandi verur, en ekki uppdregnar spiladósir, sem
þagna, þegar fjöðrin í þeim slitnar«.
Eg ætla nú að segja ykkur frá nokkrum atriðum úr
sálrænni reynslu minni, er mér hefir fundist eg yfirgefa
likama minn í bili og starfa, hugsa og álykta utan hans,
og jafnframt frá einum nýafstöðnum miðilsfundi, þar sem
lifandi maður sannar nærveru sína.
Sumir halda því fram, að á hverri nóttu yfirgefi sálin
líkamann, haldi áfram sjálfstæðu starfi utan hans.
Hvort svo sé í raun og veru skal ég ekki fullyrða
neitt um, það mun talið ósannað mál, en afsannað er það
ekki heldur.
Að vísu hefir það langoftast verið í svefni, sem eg
hefi orðið þess áskynja, að eg væri kominn út úr líkaman-
um, en líka án þess, eða í vöku.
En endurminningar mínar frá því sem fyrir mig hefir
borið á slíku ferðalagi eru miklu skýrari, verulegri og heil-
steyptari en þær, sem eg á eftir venjulegt draumaástand;
að skýrleika til er mér ómögulegt að greina þær frá venju-
legum vökuskynjunum.
Eitthvað það fyrsta, sem eg man eftir að komið hafi
fyrir mig af þessu tagi gerðist austur á Eskifirði.
Er eg kom heim úr skólanum þennan dag, fanst mér
H*