Morgunn - 01.12.1935, Síða 41

MORGUNN
167
Svo kom úrslita stundin. Mér fannst eg fá snarpan
sinadrátt; eg kiptist til í rúminu, mér virtist skyndilega
verða koldimmt, og á sama augnabliki missti eg með-
vitund.
Eg stóð út við gluggann og horfði út; nú þóttist eg
vita, að öllu væri lokið, og eg myndi aldrei framar fara í
gömlu fötin mín, sem lágu þarna í rúminu, eins og eg
hafði skilið við þau.
Mig langaði mest til þess að geta sagt vinum mínum,
að eg væri jafnlifandi nú og áður, að umbreytingin mikla
hefði ekki valdið mér neinu áfalli; eg vissi, að það var
hægt og þá var að reyna það. Eg var alt i einu kominn
heim til eins góðvinar míns þar á staðnum, eg var kominn
inn í borðstofuna, nokkrir fleiri voru þar einnig, sem eg
þekti; þeir sátu við borð í von um að einhverjir ósýni-
legir gestir kynnu að vera þar, er myndu reyna til að
gera vart við sig með því að valda einhverjum hreyf-
ingum á því. Það er líklega enginn hérna hjá okkur, sagði
einn af þeim, er sátu við borðið. Ójú, víst var eg þarna,
og eg hugðist nú að nota tækifærið. Eg reyndi af öllum
mætti að hreyfa það, en fékk engu áorkað. Eg snerti þá
sem þarna voru, en enginn gat orðið var við mig. Eg reif í
hárið á þeim, kleip í eyrun á þeim, en ekkert dugði, eg
gat ekki látið þá finna að eg væri þarna. Eg vissi að einn
af viðstöddum hafði einhverja hæfileika til þess að skrifa
ósjálfrátt, eg hugði nú gott til glóðarinnar að nota mér
þennan hæfileika hans, en þá rak eg mig á nýja örðug-
leika, eða reyndar samskonar og hina; eg kunni engin tök
á því að notfæra mér þá.
Eg varð fyrir allverulegum vonbrigðum, tækifærið
virtist bíða eftir mér, en mér var ekki unt að nota mér
það, vegna þess að mig skorti viðeigandi þekkingu á
hlutunum.
Aftur stóð eg út við gluggann á herberginu mínu,
mér hafði þá aðeins verið sýnt þetta með einhverjum
hætti.