Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 46

172
M 0 R G U N N
ómögulegt, stundum hefir fundum okkar borið saman, eí
eg man rétt«, svaraði hann aftur. »Hvar höfum við þá
verið saman«, spurði eg aftur. »Það er nú dálítið erfitt að
svara því í fljótu bili, við skulum segja, einhversstaðar í
tilverunni, svona til bráðabirgða«. »En þó að mér finnist
eg þekkja þig«, mælti eg, »þá man eg ekki eftir því að
við höfum nokkru sinni saman verið.«
»Það er nú varla von, því að við höfum aldrei verið
saman eins og þið kallið það, en við höfum nú stundum
flogist á, en alt í góðu, svo mér þykir ekkert undarlegt
þó að þú kannist við mig, eg var nú að lofa þér að sjá
framan í mig áðan, gaztu séð mig?« »Eg hygg það«, mælti
eg. »Hvernig lít eg þá út?« Eg fór nú að lýsa honum og
er eg hafði tínt til það er eg mundi, spurði eg hann hvort
eg hefði séð rétt. »Þú ert ekki svo grænn, erfitt væri mér
að þræta fyrir það, sem þú hefir sagt«, mælti hann.
»En mér nægir ekki þetta til að átta mig á því hver
þú ert, þú verður að koma með einhverjar sannanir fyrir
því, að við höfum flogist á, eins og þú orðar það«, mælti eg.
»Átti eg ekki á von, það ætti nú að vera auðvelt.
Manstu ekki eftir þvi að þig hafi stundum dreymt dálítið
kynlega«. »Mann dreymir nú svo oft, það eru engar sann-
anir«, svaraði eg. »Líkur ertu sjálfum þér, gamli minn, en
eg er nú ekki alveg búinn. Manstu ekki eftir því, að þú
hafir stundum ferðast, ekki svona vanalega, eins og maður
ferðast hér á jörðunni, heldur án þess að vera í líkaman-
um«? »Verið getur það«, mælti eg, »en hvað kemur það
þessu máli við? Þú ert ekki farinn að koma með neinar
sannanir handa mér ennþá«, svaraði eg.
»Þú heldur þér við efnið, eins og vant er, en við
skulum nú sjá. Þú áttir einu sinni heima á bæ einum, sem
stendur undir háu fjalli, eða réttara sagt, varst þar nokk-
urar vikur við kenslu, og annar bær var þar rétt fyrir ofan.
Húsið á bænum, sem þú dvaldir á, var úr steini og þú
svafst í litlu herbergi, með einum glugga á, sem sneri
upp að fjallinu, en heyhlaðan og fjósið skygðu á. í her-