Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 50

176
MORGUNN
Nú skil eg hann ekki, mælti Jakob. Hvað skilurðu ekki
spurði eg? Hann segir að þið hafið einu sinni verið bundn-
ir saman og bandið hafið verið nokkuð sterkt, hann hefði
ekki getað slítið það, er hann hefði tekið í það. Mig dreymdi
þetta, segir hann, og þú skrifaðir eitthvað um þetta og
komst með það til hans morguninn eftir, þá hefðuð þið
talað um bandið, hann segist vita, að það slitni aldrei.
Nú sýnir hann mér aftur staðinn, þar sem hann lá
fyrst veiknr, þið skrifuðust á, en hann segir að það hafi
lent í slóðaskap hjá ykkur. Gat hann búið til vísur, spurði
Jakob.
Af hverju spyrðu áf því, spurði eg. Af því, svaraði
Jakob, að eg sé eins og vísur á mislitu blaði, bláleitu
blaði, sem hann hefir sent þér, en þá segir hann að það
hafi legið miður vel á sér, hann hafi haft áhyggjur af líð-
an hennar mömmu sinnar.
Hjartað þráir liðna stund, segir hann. Þetta stóð víst
svona í vísunum, sem hann sendi þér.
Tók hann ekki í nefið? Hann er að minsta kosti með
eitthvað svart í dósum og hann segir að þú hafir stundum
komið með þetta svarta í bréfi til sín.
Er Jakob hafði haldið þannig áfram um hríð, spurði
hann mig að því, hvort eg kannaðist við þennan mann,
sem hann hefði nú verið að lýsa fyrir mér. Eg kvaðst að
vísu gera það, en mér kæmi þetta nokkuð kynlega fyrir.
Geturðu fengið að vita með hvaða hætti hann hefir farið
spurði eg. Hann sýnir mér ekkert um það, mælti Jakob, eg
gæti bezt trúað, að hann væri alls ekki farinn, væri bara
á flækingi hérna, heföi langað til að heilsa upp á gamlan
góðvin sinn, en eg get ekki náð í meira frá honum, hann
verður að fara, getur ekki verið lengur. Geturðu ekki feng-
ið að vita, hvort hann er lifandi? spurði eg Jakob, En eg
held það sé rétt, eins og þú hugsar, að hann sé alls ekki
farinn. Skilaði hann því næst kveðju frá honum og fór
siðan að sinna öðrum gestum.
Eg kemst sennilega ekki hjá því, að láta nokkurar skýr-