Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 82

208
MORGUNN
svaraði þeim árásum í afar-snjallri ræðu. Þá sagði hann
frá nýafstaðinni kirkjuferð sinni. »Það vildi svo til, að eg
var að flytja erindi í Worcester«, sagði hann, »og á eftir
fór eg inn í Worcester-dómkirkjuna, því að eg hefi ást á
loftslaginu í gömlum dómkirkjum. Guðsþjónusta var að
fara fram, fögur, tignarleg, viðhafnarmikil. Eg taldi menn-
ina, sem aðstoðuðu við þessa tíðagjörð, og komst að raun
um, að þeir voru tuttugu og níu. Þá taldi eg aðra kirkju-
gesti. Þeir voru tveir karlmenn og fimm konur. Þegar eg
leit á þessa aumkunarlegu sjón — því að aumkunarlegt er
það að sjá mikla vél, sem ekki getur komist í samband
við sitt verk, — þá fór eg að hugsa um það, að áreiðan-
lega mundu þessir háu kirkjuhöfðingjar, sem hafa yfirráð
yfir dómkirkjunum, verja betur tímannm með því að reyna
að láta vél sína fara að vinna sitt verk, en með þvi að
atyrða okkur«.
Þessi saga um tuttugu og níu menn, sem þörf var á
til þess að halda uppi viðhöfninni, og þær sjö sálir aðrar,
sem fengust til að vera viðstaddar, varpar nokkuru Ijósi
yfir ummæli prestsins Maurice Elliott hér í heftinu um
smíðapallana, sem skipta svo miklu máli í ensku kirkjunni.
Öll þessi ræða Conans Doyle er svo snjöll, ljós og
skemtileg, að eg efast ekki um, að lesendum Morguns sé
ánægja að því að sjá fleiri kafla úr henni, sem hér fara á eftir.
»Eg er á ferðalagi, og hefi nú fiutt 50 er-
indi og haft eitthvað hundrað þúsund til-
heyrendur. Það getur verið, að þetta fólk
sé mér sammála, og það getur verið, að það sé mér ó-
sammála. Mín skylda er að flytja þeim boðskapinn, og það
ber sjálft ábyrgð á því, hvað það gerir við hann. En eg
finn það greinilega, að það kemur til að hlusta á mig, af
því að það er þreytt á hinum gömlu hjólförum; menn
finna, að eitthvað er bak við gömlu hjólförin, sem trúar-
brögðin hafa oltið eftir svo lengi, og að þörf er á ein-
hverju nýrra. Vér deilum ekki á kristnina, þó að vér sjá-
um nokkura galla á hinni skipulögðu kristni. Vér höldum,
Gömlu
hjólförin.