Morgunn - 01.12.1935, Síða 100

226
M0R6UNN
sem mikil þörf væri á, og á næsta augnabliki var hún það
sem menn kalla dáin. En Ijúfa brosið, sem hún hafði fyrst
heilsað englunum með, var enn mótað á andliti hennar.
Englarnir tveir dvöldust við rúmið þá stuttu stund,
sem leið þangað til andalíkaminn hafði fengið á sig lög-
un uppi yfir likamanum, sem jarðneska lífið hafði nú yfir-
gefið. Þá lyftust verurnar upp og stóðu fáein augnablik
sin hvoru megin við hana, sem nú var orðin eins og þær
sjálfar. Og þrír englar fóru nú út úr herberginu, þar sem
þeir höfðu rétt áður ekki verið nema tveir.
Þegar skyldmennin voru komin grátandi út úr her-
berginu, gekk eg að glugganum, lauk honum upp að fullu
og starði út í náttmyrkrið. Eg var að hugsa um það,
hvert englarnir hefðu farið, og mig langaði til að mega
fara þangað líka. Þá heyrði eg rödd, hljómfagra en valds-
mannslega. Og orðin, sem eg heyrði eins greinilega eins
og eg hefi nokkurn tíma heyrt orð, sem mannleg rödd hef-
ir sagt, voru þessi: »Ekki enn; verki þínu á jörðinni er
enn ekki lokið«.
Margoft hefi eg á árunum þar á eftir séð engla fara
burt með nýfæddan engil í umsjón sinni, og nálega æfin-
lega hefi eg fundið til þessarar sömu löngunar, að eg
mætti verða þeim samferða. Og margsinnis hefir sama
röddin sagt þetta við mig: »Ekki enn; verki þínu á jörð-
inni er enn ekki lokið.«
Eg gat lítið gert til þess að sefa sorg föðurins, móð-
urinnar og bróðurins eftir þessa stúlku, þó að andlát henn-
ar hefði fært mér algjörða vissu um það, að hún hefði
komist í samfélag við englana í ánægjulegra tilveruástandi
en til er á jörðinni. Eg þorði ekki að segja þeim frá því
sem eg hafði séð. Þau mundu ekki hafa trúað því að eg
hefði getað séð það, sem þau höfðu ekki séð. Allra sízt
mundi faðirinn hafa trúað því. Hann var vænn maður, en
hann var guðstrúarleysingi, og hann hafði sannfært sjálfan
sig um það, að ekkert framhaldslíf væri til. Á síðustu orð
dóttur sinnar, og brosið, sem gerði andlit hennar bjart, þegar