Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 103

M 0 R G U N N
229
um og farið að syngja af eintómum fögnuði. En sorg henn-
ar var ekki jafn svört og beisk eins og sú sorg, sem hafði
gripið mig, þegar faðir minn dó, og kom mér til að hafna
allri huggun.
Hvað mér þykir vænt um að maðurinn minn skyldi
sjá B áður en hann dó, sagði hún við mig sama kvöldið.
»Það var eðlilegt, að B kæmi að sækja hann til englanna,
þvi að þeir elskuðu hvor annan innilega. Eg get nú hugsað
um það, að þeir séu alltaf saman og ánægðir. Og þegar
eg verð kvödd héðan, veit eg að þeir koma báðir og
sækja mig«.
Eftir að eg var farin úr spitalanum og eingöngu farin
að sinna hjúkrun í heimahúsum, dó enginn sjúklingur svo
undir minni umsjón, að eg sæi ekki engil, eða tvo engla,
bíða við rúmið til þess að flytja hina ódauðlegu sál inn á
hennar nýju tilverusvið, þegar skipti höfðu verið höfð á
dauðlega líkamanum og Endalíkamanum. Englarnir, sem eg
sá við þetta tækifæri, voru alveg eins ólikir að vaxtarlagi
og andlitsdráttum eins og mannlegar verur á ýmsum aldri;
sumir voru unglegir i andliti; andlit annara bentu á, að þeir
hefðu náð háum aldri á jörðinni.
En hvort sem andlit þessara engla benti á æsku eða
elli, og hvernig sem þeim var háttað, voru þeir allar glamp-
andi af einhverju, sem bar vitni um ástúð, blíðu og góð-
leik, svo að öll voru þau fögur. Og þó að svipurinn á
sumum þessum andlitum væri nokkuð fornlegur og þau
væru með sítt og mikið hvitt skegg og snjóhvítt hár, bar
ekkert merki um þá jarðnesku hnignun og hrumleik, sem
venjulega er samfara mjög háum aldri á jörðunni. Hvort
sem andlitin á þessum skínandi verum bentu á að þær
hefðu farið úr þessu jarðlifi ungar, miðaldra eða gamlar,
þá voru þær allar, að því er mér virtist, gæddar meira
krafti og lífsþrótti en þeir hafa, sem enn dveljast á þess-
ari jörð. í stuttu máli virðist mér, að þessar verur, er vér
tölum um sem dauðar, séu með miklu meira lífi en þær
sem enn hafa ekki greitt hina miklu skuld náttúrunnar.