Morgunn - 01.12.1935, Qupperneq 110

236
MORGUNN
Þau voru gefin saman i hjónaband og byrjuðu hús-
hald í tveimur litlum herbergjum í leiguhúsi. Því miður
var hún ekki líkamlega hraust. Kaup hans var svo lítið,
að það nægði tæplega íil þess að afla brýnustu nauðsynja
lifsins. Hún varð veik. Það varð að sækja lækni. Meðal
annars mælti hann svo fyrir, að hún yrði að fá meira af
styrkjandi fæðu heldur en N. hafði efni á, með því lítilræði
sem hann fékk í kaup. Vinnutími hans var langur, en hann
reyndi að bæta einhverju við sínar litlu tekjur með því
að vinna aukavinnu við alt, sem hann gat náð í. Samt
gat hann enn ekki aflað nógu mikils handa konunni sinni,
ekki aflað þess, sem henni var bráðnauðsynlegt vegna
Iasleikans. Henni versnaði. í örvænting sinni falsaði hann
ávisun á fáein pund. Þessir peningar þrutu líka bráðlega.
Hann gat ekki fengið það af sér að íalsa aðra ávísun, því
að hann kvaldist af þeirri hugsun, að glæpurinn, sem hann
hafði drýgt, hefði reist siðferðislegan garð milli hans sjálfs
og konunnar hans; og þó að það hefði verið hennar vegna
að hann hafði gert þetta, þá hafði hann gert sjálfan sig
óverðugan ástar hennar.
Horfurnar urðu enn ömurlegri við það að nú fór að
líða að því að von væri á litlum nýjum manni. Það var
á þessum hættulega tíma, að læknirinn, sem stundaði
konuna, gerði spitalanum viðvart nm það, hvernig þarna
væri ástatt, og eg var send á þetta auma heimili til þess
að hjúkra vesalings konunni. Smámsaman fékk eg að vita
um þessa raunasögu, sem eg hefi ritað ágrip af,
Eg hefi séð mikið af sorg, raunum og eymd, en eg
held að eg hafi aldrei séð neitt, sem hafi vakið hjá mér
svo mikla meðaumkun eins og hlutskipti N. og vesalings
konunnar hans. Ef hægt var að gera þar upp á milli, voru
raunir N. enn sárari. Hann varð að berjast við þá nöpru
meðvitund, að það væri af því að hann hefði ekki getað
séð fyrir þörfum konunnar sinnar, að hún hafði mist svona
heilsuna. Og við það bættust iðrunar kvalirnar út af föls-
uninni, sem hann hafði drýgt; þessar kvalir jnkust fremur