Búfræðingurinn - 01.01.1948, Page 75

BÚFRÆÐINGURINN
73
mun meistarinn taka kvæði Gríms til fyrirmyndar. Svo römm-
um rúnum er það rist, að því er líkast, að liver dráttur þess sé
höggvinn í bjarg. En bak við þessa meitluðu drætti brennur
heilög lotning fyrir hreystinni og karlmennskunni, sem aldrei
bregzt skyldum sínum. Svo mikil er þessi aðdáun eða ofurást
Grírns á hetjudáð fyrritímamanna, að liún virðist leiða hann
afvega, þó vitur væri og veraldarvanur. Síðasta vísa kvæðisins
spillir því. En hún hefur engin áhrif á lýsinguna af félögun-
um þremur. Það er sem læknirinn, bóndinn og Kópur séu
þarna enn á ferðinni, og svipur þeirra er engu óskýrari en ár-
innar. Bóndinn er varfærinn og ráðsvinnur. Honum þykir
ófært að þreyta fangbrögð við fljótið. Áin er reið í dag, og
ills eins af lienni að vænta. Bóndinn þekkir grannkonu sína,
og vill ekki að vinur sinn hætti til glímu við hana, meðan hún
er í þessum ham. Hann býður lækni til gistingar, að hætti
íslenzkrar gestrisni, enda mundi allt auðveldara á morgun.
En köllun skyldunnar og ofurhugi Sveins læknis sér ekkert
nema bakkann hinum rnegin. Hann segir bónda, að tvö manns-
líf séu í veði, ef hann komist ekki þegar yfir ána. Þá finnur
bóndi, að engin orð þarf um þetta frekar. Hér er það eitt til,
að freista gæfunnar. Bóndinn leiðir Kóp sinn fram, fær lækn-
inum vin sinn til fylgdar. Hjá hestinum er traust bóndans.
Þó þekkir hann annað traust rniklu voldugra, og skal þess nú
neytt. Hann felur þá félaga alveldinu:
,,honum, sem fljóði fóstrið skóp,
fel eg ykkur báða“.
Kópur fer hægt fram að ánni. Hann drepur grönum í straum-
inn og sýpur hregg, veður svo rösklega útí og reisir höfuðið.
Svipurinn harðnar og augun skjóta gneistum. Nú er glíman
hafin. Nú er Sveinn geiglaus með öllu, og allt er vel fært enn.
Sveinn finnur þegar, að hesturinn er þrautreyndur í ánni. Hann
er hraustur og einhuga. Hann er góðrar ættar, og í æðum hans
rennur dýrt blóð. Einhvern veginn mundi Kópur komast yfir,
og aldrei skyldi hann af honum sleppa. Nú snýr Kópur sáhallt í
strauminn, og hér er strengur. Áin svellur með ógnarafli um
brjóst og bóga hestinum, en hann lætur sig ekki. Á skammri