Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 107
105
svip frostkaldra nótta, þegar haustnæðingarnir eru sestir
að völdum, heldur ber hún einkenni síðsumarsins með
þroskaða ávexti og hlýja laufvinda, er anda þýðlega gegn-
um bliknandi skóga. Þar hefir andi mannsins ekki lotið
örlögum hverfleikans og Iátið á sig fá hnignun líkamsat-
gjörvisins, heldur eygt æðra markmið framundan. Slík
gamalmenni eiga vorhlýju í augum og heiðríkjusvip yfir
enni, þótt hárin séu grá og vangarnir fölir: »Fögur sál er
ávalt ung undir silfurhærum«. Þar er líka skýrt, hvers-
vegna er svo bjart yfir þeirri elli, sem lýst er. Hugir gam-
almenna eru ennþá óðul vors og vona. Það ei gróður-
magn æskunnar og minningar frá björtustu stundum for-
tíðarinnar, sem varpa ljóina yfir hinstu árin og inn í frain-
tíðarlandið. Gleðin og bjartsýnið er tryggingarsjóður lífs-
hamingjunnar, og iðgjöldin í þann sjóð, er hver maður
að greiða á æsku- og manndómsárum sínum, þegar hann
opnar huga sinn fyrir því, sem er göfugt og fagurt. Hver
drengileg hugsun, hvert djarft átak í þarfir vaxtar og þró-
unar verður gull í þeim sjóði.
Æskuárunum er tíðum líkt við vorið. Og eins og arður
sumarsins fer eftir vorinu, bera efri árin merki þess, hve
æskumaðurinn hefur verið glöggskygn á sönnustu verð-
mætin og kunnað að tileinka sér þau.
Menn gera sér sjaldan nógu Ijóst, hversu mjög alt, scm
grær, er sama eðlis, og hvaða afleiðingar það hefur, þeg-
ar hugsanir og athafnir fara á bug við vaxtarlögin. Það
er sama aflið, sem knýr brumknappinn, til að sprengja
vetrarreifana og skjóta nýjum sprotum út í Ijós og dag,
og það, sem vekur hjá æskunni þrá til að brjóta af sér
fjötra vana og vanþekkingar í þeirri trú, að þá takist henni
að láta vordraumana rætast:
»Við eigum vor og æsku,
og óð og' strengjaspil.
Við eigum margt hið innra,