Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Blaðsíða 112

110
ellina. í sambandi við það. hve björt getur orðið æfi gam-
almennanna, sém hafa þegar á unga aldri lært að þekkja
mismuninn á því, sem er að vaxa og visna, þeirra sem hafa
lært að þýða rúnir og duhnál náttúrunnar og vaxtarlög-
málsins, og átt þrótt til að haga störfum sínum eftir því.
Svo ætla eg að síðustu að taka hér upp örfá orð eftir
mætan mann, þar sem hann er að opna augu vina sinna
fyrir því, sem umhverfis þá er. Honum farast svo orð: ■
»Sjáið þið ekki hina sönnu og látlausu tign, sem birt-
ist í undraveldi sumardýrðarinnar, þegar loftið angar og
blómin glóa. Sjáið þið ekki og finnið það, sem ráða má
á stjörnuhvolfi heiðstirnda nátta og hljóðra kvelda, þeg-
ar mjallarblæjan hvílir yfir foldinni, sem geyinir í blundi
frjómögn hins komandi vors. Og sjáið þið ekki geislana,
sem glitra í augunum og gefa göfugum hugsunum mátt
og lif. Og sjáið þið þá ekki, að það er skylda ykkar við
lífið og við guð, og við ykkur sjálf, að gera ykkur hæf til
að horfa á móti hinni fögru og brosmildu birtu eins og
barnið, sem reynir að blína móti jólaljósinu sínu uns alt
verður að einu Ijóshafi í augum þess?«
Nú er sumar í vændum »með sól í fangi og blóm við
barm«. Áin niðar og andblær vorsins kemur með gróður-
angan að vitum okkar. En sumarið ber líka fram sínar
kröfur. Það kallar á ungar og sterkar hendur til óunninna
starfa. óræktarholtin bíða eftir, að þeim sé aukið við
túnblettinn, lágreistu kotbæirnir bíða eftir að verða reist-
ir úr rústum, og torfærurnar bíða eftir að verða brúaðar.
Afrekin vitna um þá, sem hafa unnið. Bók náttúrunnar
vitnar um höfund lífsins, og þar læra börnin stafróf trú-
arbragðanna. Hún hefur vitað, hvar byrja átti, móðirin,