Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1937, Blaðsíða 80

62
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
beint inn í sálir þeirra sem sitja
á slitnu trébekkjunum í gömlu
sveitakirkjunni; á meðan helgi
kirkjunnar gagntekur söfnuðinn, og
sveipar fólkið þéttar og þéttar í
þeim helga hjúp, sem gerir allt jarð-
neskt smátt og hverfandi, svo að
það smá dregst inn I sjálft sig, og
sér að síðustu ekkert annað en sína
eigin smæð og sitt syndum spilta
eðli; á meðan konurnar gráta og
drjúpa höfði í þögulli þökk til hans,
sem kom til þess að deyja okkur til
friðþægingar, — á meðan dvelur
hugur Þórgunnar við gráblá augu,
sem horfa í gegn um hana, og gera
henni svo undarlega órótt en þó svo
notalega heitt.
í hvert sinn og hún lítur upp þá
mætir hún þessum gráu þunglyndis-
legu augum.
Þegar presturinn blessar yfir
söfnuðinn og hin djúpa trúarhrifn-
ing gagntekur hugi og hjörtu, kon-
urnar þurka sér með handdúknum
um augun, þá hverfur allt nema
dökkhærði pilturinn með þunglynd-
islegu augun. Kirkjan hverfur. —
Það er engin til nema þau tvö, en
nú eru þau stödd úti, undir heiðum
himni, hjá elfunni, sem syngur um
ást og unað svo að söngur hennar
bergmálar til hjartans.
Þau horfast í augu aftur og aft-
ur. Augu þeirra loga af þeim eldi,
sem er nýtendraður og á nóg brenni.
Loga og leiftra og þau umvef ja hvort
annað. Án orða, án athafna túlka þau
allt það, sem tvær verur, er mætast
á heitum vordegi þurfa að vita og
segja hvort öðru.
Unga stúlkan vaknar af dvala við
það að móðir hennar ýtir frá sér
rokknum. Faðir hennar leggur frá
sér rímurnar.
Nú er vakan á enda. Fólkið tínir
saman vinnu sína. Stúlkurnar láta
rokkana út í eitt hornið í baðstof-
unni. En karlmennirnir smeygja
ullarkömbunum undir sperruna, ull-
in og kemburnar eru látnir í lárana.
Allt hefir sinn ákveðna stað, þar
sem hver gengur að sínu aftur næsta
kvöld. Það er eftir að borða kvöld-
mat og nú eru bornar inn spil-
komur og réttar hverjum á sitt rúm.
f þeim er þykk skyrhræra með mjólk
út á.
Andrés malari hefir lokið af disk-
inum, engin ögn er eftir. Og þegar
Þórgunnur réttir að honum f jögurra
merka spilkomu, sem hefir inni að
halda sama rétt og fólkinu er borin,
þá grípur Andrés hana tveim hönd-
um.
Af gömlum vana verður Rönku
gömlu litið á, hvað hátt er á snæld-
unum, og hvað mikið piltarnir hafa
nú kembt.
Þetta eru lítilfjörleg vinnubrögð
hugsar hún og hristir höfuðið fyrir-
litlega. Munur var hér áður fyrr í
mínu ungdæmi. Þetta er heldur eng-
in vaka orðin hjá því, sem áður var
Hún man vel þá tíð þegar notaðar
voru klemmur á augnalokin til þess
að halda þeim opnum. En svona er
það, nú fer öllu aftur, — hríð fer
aftur, og það er nú heldur öfugt við
það sem átti að vera.
Nú stendur Sigga upp og heldur á
spilkomunni í hendinni og viti menn,
stendur ekki óli upp samtímis. Og
nú skeður það einkennilega; þau
reka sig hvert á annað í miðri bað-
stofunni. Þetta er auðvitað gert í
ákveðnum tilgangi og af ásettu ráði,
þótt það eigi að sýnast eins og hver