Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Page 82

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Page 82
60 TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA dad og Neró keisara eigi síður en til hins “einmana bróður”, sem reik- ar vonlaus og vinavana um stórborg- arstrætin, því að skáldið veit og skil- ur, að auðurinn fær eigi til lengdar, þó honum sé ausið út á báðar hendur fyrir stundar gleði, svæft rödd sam- viskunnar eða borið varanleg smyrsl á hjartasárin. Sorgirnar og áhyggj- umar, mismunandi að vísu og af f jar- skyldum rótum runnar, fylgja öllum mönnum eins og skugginn þeirra. Og samúð Davíðs nær til málleys- ingjanna eigi síður en mannanna barna, og nægir í því tilliti að minna að nýju á kvæðið hans um krumma, sem ber í brjósti einlæga þrá til þess að syngja svanasöngva, en er neitað um hæfileikann til þess að finna þeirri brennandi þrá sinni útrás. Auðsætt er einnig að kjör slíkra mál- leysingja verða í höndum skáldsins áhrifarík táknmynd af lífsskilyrðum mannanna, bræðra hans og systra, sem sitja í ýmiskonar álögum alla sína daga og fá aldrei að sjá fegurstu drauma sína rætast. Þessi samúð skáldsins með með- bræðrum hans og systrum á rætur sínar í næmri réttlætistilfinningu hans. Honum rennur til rifja mis- réttið í mannlegu félagi og hann fyllist samhygð með öllum þeim, sem ranglæti og misskilning verða að þola, í hvaða mynd, sem það er. Hvergi lýsir þessi djúpa tilfinning skáldsins sér betur eða fagurlegar heldur en í hinu snildarlega kvæði hans “Konan, sem kyndir ofninn minn”: Eg veit, að hún á sorgir, en segir aldrei neitt, þó sé hún dauðaþreytt, hendur hennar sótugar og hárið illa greitt. Hún fer að engu óð, er öllum mönnum góð og vinnur verk sín hljóð. Sumir skrifa í öskuna öll sín bestu ljóð. Eg veit, að þessi kona er vinafá og snauð af veraldlegum auð, að launin, sem hún fær, eru last og daglegt brauð. En oftast er það sá, sem allir kvelja og smá, sem mest af mildi á. Fáir njóta eldanna, sem fyrstir kveikja þá. Hér kemur einnig fram sannur og ríkur skilningur á því, í hverju veruleg og varanleg verðmæti eru fólgin, skilningur á sönnu manngildi. Og fyrst Davíð setur manngildið, hreinleik og göfgi hins innra manns, í hásæti í kvæðum sínum, þá er ekki erfitt að skilja það, hversvegna hann lætur svipuna dynja á hverskonar uppgerð og yfirskyni, og þá ekki síst á falsi og fláræði, sem eru rammasta afneitun hins sanna manngildis. í kvæðinu “Söngur loddarans” bregð- ur skáldið upp ógleymanlegri mynd af einhverri hinni fyrirlitlegustu mannveru, sem til er, fagurgalanum og flærðinni í mannsmynd, er skríð- ur fyrri hvers manns dyr og allra fót- um eins og flaðrandi rakki. Og ekki fá rógberarnir — bakmælgin — betri útreið hjá skáldinu í hinu snjalla kvæði hans “Rottur”. Ádeilukvæði Davíðs, sem sprottin eru upp úr jarðvegi mannástar hans og réttlætistilfinningar, hitta því löngum markið vel, og stundum svíð- ur óþyrmilega undan örinni. Annars er kýmni hans oft gamansöm og
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132
Page 133
Page 134
Page 135
Page 136
Page 137
Page 138
Page 139
Page 140
Page 141
Page 142
Page 143
Page 144
Page 145
Page 146
Page 147
Page 148
Page 149
Page 150
Page 151
Page 152
Page 153
Page 154
Page 155
Page 156
Page 157
Page 158
Page 159
Page 160
Page 161
Page 162
Page 163
Page 164
Page 165
Page 166
Page 167
Page 168
Page 169
Page 170
Page 171
Page 172
Page 173
Page 174
Page 175
Page 176
Page 177
Page 178
Page 179
Page 180
Page 181
Page 182
Page 183
Page 184
Page 185
Page 186
Page 187
Page 188
Page 189
Page 190
Page 191
Page 192
Page 193
Page 194
Page 195
Page 196
Page 197
Page 198
Page 199
Page 200

x

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga
https://timarit.is/publication/895

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.