Læknablaðið : fylgirit - 01.12.1983, Qupperneq 54

52
voru, aö flexorum framhandleggja undanskildum.
í hitahópnum kom ekki í ljós eins markviss breyt-
ing og slökun eins og í EMG-hópnum en hitahóp-
urinn stóð sig betur en samanburðarhópurinn.
Gögn um vöðvavirkni frontalis má sjá á mynd 1.
Niðurstöður Time Series Analysis gefa nokkum
veginn sömu niðurstöður og dreifigreiningin. í
töflu I má sjá yfirlit yfir marktæknisstig þeirra
breytinga sem komu í ljós þegar grunnlína var
borin saman við meðferðartímabil með því að nota
Interrupted Time Series Analysis with multiple
interrupts.
Helstu niðurstöður má sjá á mynd 2 og 3. Súlu-
ritin á mynd 2 sýna breytingar á vöðvavirkni milli
grunnlínu og meðferðartímabils í vöðvunum þrem.
Á mynd 3 má sjá breytingar á hinum sjálfvirku
breytum.
UMRÆÐA
Þessi rannsókn sýndi fram á að EMG-biofeed-
back frá frontalis leiddi til aukinnar slökunar (26)
allra lífeðlislegra breyta sem mældar voru að flex-
orum framhandleggs undanskildum. Hið mark-
vissa breytingamynstur, sem kom í ljós á frontalis,
endurspeglaðist í svipuðum breytingum hjartslátt-
ar, andardráttar, hitastigs húðar og í nátengdum
vöðvum (buccinator).
Hvað varðar alhæfingu eru þessar niðurstöður í
samræmi við niðurstöður margra rannsókna (10,
11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 27), en ber ekki
saman við niðurstöður annarra (3, 4, 5, 6, 7, 8, 9),
sbr. töflu II.
Biofeedback frá vöðvavirkni í frontalis í þessari
rannsókn leiddi einnig til meiri slökunar en hita-
stigs-feedback. Allar rannsóknir sem ekki hafa
sýnt fram á alhæfingu frá þjálfun í slökun frontalis
vöðva hafa verið framkvæmdar á venjulegu fólki.
Ekki er ólíklegt að rannsóknir á fólki sem
hækkuð spenna mælist hjá séu líklegri til að sýna
fram á alhæfingu en rannsóknir á eðlilegum hóp-
um. Augljóst virðist að það eru einkum klínískir
hópar sem hafa mesta þörf fyrir að læra slökun. í
yfirlitsgrein, sem Surwit og Keefe birtu 1978,
bentu þeir á að alhæfing hefði verið mjög lítið
rannsökuð og hvöttu til frekari rannsókna á því
sviði í framtíðinni. Það má því furðu sæta að þessi
rannsókn er hin eina sem framkvæmd hefur verið á
hópi sjúklinga eftir að hvatning kom fram.
Margar fyrri rannsóknir á alhæfingu hafa tekið
til vöðva þar sem virkni er svo lág að varla mun
hægt að minnka hana meira og má sem dæmi nefna
extensora í fótleggjum. Ennfremur má benda á að
áreiðanleiki mælinga frá þessum vöðvum hefur
lítið verið rannsakaður, en upplýsingar sem fyrir
liggja benda til þess að val á vöðvum til rannsókna
hefur oft verið mistækt. Má sem dæmi nefna að
við endurteknar mælingar virðast mælingar á
vöðvavirkni extensora framhandleggja og fót-
leggja vera óáreiðanlegar (28).
Állar þær rannsóknir sem sjá má í töflu II, að
rannsókn Alexanders et al (5) undanskilinni, stað-
festa að biofeedback frá vöðvavirkni frontalis
leiðir til marktækt minni vöðvaspennu en fram
kemur í samanburðarhópum. Sú rannsókn sem hér
hefur verið rakin sýnir áberandi minni vöðva-
spennu innan lota.
Margt er enn óvíst um hver besta meðferðin er
þegar velja á aðferð til að framkalla slökunarvið-
brögð (relaxation response) í ákveðnum hópi
sjúklinga. Má sem dæmi nefna að því er ósvarað
hvaða aðferð er hagkvæmust m.t.t. með hve
skömmu millibili þarf að sjá sjúklinga og hversu
lengi þjálfun eigi að standa, hversu dýr tæki eru og
hversu mikinn tíma meðferðin tekur fyrir þann
sem meðferð stjórnar o.s.frv.
(U BASELINE - TREATMENT PERIOD 1
■ BASELINE - TREATMENT PERIOD 2
Mynd 2. Breytingar á medalvöðvaspennu hinna þriggja vödva
milli grunnlínu og meðferðartímabila 1 og 3 í hópunum þremur.
08 CHANGE IN MEAN VALUE SCORES
0.6-
Q4- CMG TCMP CONT CMG TCMP CONT CMG TCMP CONT
FOREHEAD CHEEK FOREARM FLEXORS
CH BASELINE - TREATMENT PERIOD 1
■ BASELINE - TREATMENT PERIOD 2
Mynd 3. Breytingar á meðaltali hjartsláttar, andardráttar og hita-
stigs fingra milli grunnlínu og meðferðartímabila 1 og 2 í hinum
þremur hópum.