Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Page 59

Gamli-Björn
þá vorum við komnir vestur á móts við Stemmukróka, já alveg á móts við
Stemmukróka, jú rétt beint undan Stemmu.
Þá var nú farið að hugsa til heimferðar, þeir, sem nokkuð gátu hugsað,
því að margir voru þá orðnir mikið kenndir, já ógnmikið kenndir, og stíf-
ur tveggjatímaróður austur í Bjarnahraunssand. Og mikið var nú búið að
verzla, jú mikið af kartöflum, brauði og rauðvíni. Og allt var upp selt, sem
fyrir var hjá okkur og allir vettlingar, og við orðnir vettlingalausir. Já, svo
var nú það. Jú, það var nú svo.
Jú, svo var nú farið að damla heim á leið. En heldur gekk það nú skrykkj-
ótt. Þeir voru háðir aftur í, Jóhann gamli og Lárus, því að báðir vildu þeir
hafa formennskuna. Jú, og Lárus eignin var að yrkja flimt um Jóhann, út
af því að hann var búinn að fá niðurgang af dugguvíninu. Ég var bitamað-
ur. Jú, svo var það. Jú, og Lárus var að yrkja. Nú var haldið í áttina. En
stefnan var ekki alltaf bein. Ég sat á bitanum og horfði niður fyrir mig, jú
niður í kjölinn. Svo verður mér litið einu sinni upp. Þá sé ég, að þá vantar
báða í skutinn, Jóhann og Lárus, jú alveg horfnir. Ég segi þá við hina: „Þeir
eru horfnir úr skutnum, hann Jóhann og hann Lárus“. Þá förum við nú að
horfa í kjölfarið og sjáum þá, hvar Jóhann gamli flýtur nokkuð langt frá,
en Lárus sjáum við hvergi nokkurs staðar, aldeilis hvergi nokkurs staðar.
En svoleiðis var, að Jóhann var í skinnbrók, jú í fullum skinnklæðum, skinn-
brók og skinnstakki, frá því um morguninn, þegar hann ýtti. Jú, svo var það.
Jú, og vel bundið um mittið, svo að hvergi komst vatn inn á milli. Og þess
vegna flaut hann eins og korkur, jú alveg eins og korkur, stóð upp á end-
ann í sjónum, jú alveg upp á endann, var upp úr niður fyrir axlir.
Jú, ég fer nú að segja þeim að hafa aftur á, jú aftur á, jú, en það gekk
stirt, því að heldur vildi nú verða skrykkjót áralagið. Loksins komustum við
nú samt til Jóhanns, jú, og ég næ nú þarna rétt í lubbuna á honum, já rétt í
lubbuna báðum höndum. Jú, en það er sama, Lárus sjáum við hvergi nokk-
urs staðar. Nú fer ég að toga gamla Jóhann inn. En það gekk illa, já illa, því
að maðurinn var þungur og sver, eins og þú þekkir. Loksins höfum við
hann upp. Jú, svo var það. En þegar löppin kemur inn á gamla Jóhanni,
þá hangir Lárus þar neðan í. Jú, þar hékk eignin. Og því skildum við ekkert
í, að hann skyldi ekki vera dauður, já steindauður, já steindauður fyrir
löngu. Jú, svo var það.“
„Var nú ekki farið að mýkjast í þeim skapið eftir þvottinn?"
„O-nei, o sei-sei-nei. Það var vont í þeim, já vont. Jú, Jóhann fór að
skamma Lárus og fer að gefa honum utan undir sitt undir hvort, já sitt undir
265