Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Page 65

Veran, leiknrinn og óskin
fylgikonur mannsins. Takist þeim að þenja út blöðruna í einum blæstri eru
þær jafnhreinar eftir sem áður. Allir hafa sama rétt til að spreyta sig á kon-
unni af því hún er gáta.
Og hvað takist að ráða gátuna, spurði Kristján.
Þér er stranglega bannað að snerta hana. Hún þandi blöðruna út og þess
vegna er hún frj áls og skal giftast alsaklaus og henni er heimilt að láta engan
í friði. Við að giftast öðlast hún nýtt frelsi. Núna mega allir snerta hana. Þó
má konan aldrei stynja já elskan mín heldur aðeins já elskan. Annars dregur
maðurinn hana á fléttunum út á öskuhauginn og hleður í kringum hana
grjóti svo hausinn einn stendur upp úr vörðunni. Nú þekkir enginn sannleik-
ann. Hún þrætir. Kannski var ástin lygi. Hinn segir manninum hún stundi
já elskan mín. Svo bíða báðir á hólnum eftir hvort nokkur fluga komi suð-
andi. Og komi fiskifluga flýgur hún á lyktina og skríður inn í vörðuna og
leggur víur í konuna. Svo híða þeir. Þá kemur maðkur úr vitum konunnar.
Þá þrífur maðurinn hellu og rekur í haus og lygabúr konunnar og klýfur í
tvennt og reisir hellusperru yfir sárið svo enginn fugl kroppi ósómann úr
heilanum og smiti heiminn því allir éta fugl en fuglinn flugu og flugan lygi.
Já, sagði maðurinn hróðugur, ógiftar konur verða mikið hræddar og hvorki
skrökva né svíkja næstu daga. Stundum kemur enginn maðkur hvernig sem
flugan verpir. Þá maðkar líka aldrei saklaus heilinn og dauða konan verður
heilög kona og sefur hjá öndum. Þetta sagði amma.
Illa er farið með kvenfólkið, sagði Sveinn.
Maðurinn hristi höfuðið.
Núna er bannað að finna sannleikann, sagði hann.
Tíðkast orðið þar líkt og hér í meinum, spurði Sveinn. Ósigrandi ást.
Astartryggð út yfir gröf og dauða. Huglæg ást. Hjartnæm elska og ástabönd
tveggja hjartna í brjóstum dauðlegra manna.
Ekki á grænlenzka bara dönsku, svaraði maðurinn.
Æ ást í poka sem erfitt er að inniloka, stundi Kristján.
Maðkar fljóð
munar orð
mugðu konuhjarta.
Ástasvik
ætíð standa
grafin í grjótvörður, raulaði Annali. Og hórdómsvörðurnar voru margar
heima, stundi gesturinn mæðulega.
Sveinn hló.
271