Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Page 71

Veran, leikurinn og óskin
jætt heldur takinn sódapúlver bumbult böö soltin skelfing gott ooo nú bööö
ná spenningi upp með böö soltin jætta slappaf o leggja mig leggja við mig
poka böö.
Konan þreifaði um líkama sinn, kleip í kviðinn, þrýsti fingrum á mag-
ann leitandi að vindpokum í görnunum.
verk kvöl tak aum öll hver taug hvernig é lurkum lamin stend upprétt
kraftaverk í görnunum aum í taugunum augunum handleggjunum fótunum
máttvana öll viðþolslaus pirruð o ábyggilega komin með hita.
Konan studdist hugsandi fram á borðið og læddi burt létti, hvimandi aug-
um að stofudyrunum.
Guð ef maður gæti ætíð fengið slíka náðargjöf, stundi hún lágt, fálmandi
eftir vasaútvarpinu.
Mamma þín hitar kaffið Sveinn, kallaði hún.
ó nú ómótt á ný böö á forsíðu ell fræg rík böö gift þær giftast nei aldrei
kannski gamlar sætar séns ell guð standa ískaldar feff fegurðardísir á bíkíni
um hávetur kemur sumartízkan það veit almáttugur ánægðar vortízkan um
jólin eggert stefánsson varð aldrei frægur á borð við þær í ell söng núll en
söng sína sál í hraðlestum hann kom heim með vorinu.
Konan hugsaði. Hún var inni í svefnherberginu og féll máttvana á upp-
búið rúmið. Hún reis á fætur, hagræddi koddanum, breiddi sæng um sig
miðja, stakk útvarpinu undir svæfilinn, lagðist niður, hlustaði, þrýsti á mag-
ann, hugsaði.
iðrakvef
277