Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Side 91

Tvö bréf
á stað annan þriðjudag, sem er 4. dagur í júní. Nú eru tvær leiðir fyrir hönd-
um. Sú er önnur, að fara hjeðan á hjólskipi (sem heitir Kristján áttundi í
höfuðið á konunginum, sem nú er) til Kjölborgar (Kiel), þaðan til Ham-
borgar, þaðan aptur á hjólskipi upp eptir Saxelfi (Hamborgarelfu) til
Magdeburg, og þaðan til Dresden. Sá er annar vegurinn, að fara hjeðan á
hjólskipi (sem heitir Friðrik sjötti) til þeirrar borgar, sem Stettin heitir,
norðan til á Þjóðverjalandi; þaðan til Berlínar, sem er höfuðborg á Prússa-
landi; þaðan til borgarinnar Leipzig á Saxlandi; þaðan til Dresden; — allur
sá landvegur er farinn á járnbrautum, ákaflega fljótt. Batni mjer alls ekki
eða seint, þá hef jeg ásett mjer að vera alls burtu í 5 mánuði (og koma
hingað aptur í endann á október), en annars kostar skemur. Þetta verður
nú allt saman æði dýrt; en það tjóir ekki að horfa í það. Heilsan er fyrir öllu
jarðnesku. — Þó jeg komi ekki sjálfur aptur, fyr enn þetta, þá ætla jeg samt
að skrifa Ykkur í sumar, ef g. 1., og senda brjefið svo snemma að sunnan, að
það komist heim til íslands með póstskipi, sem fer hjeðan í öndverðum
októher. Ef jeg hefði ekki ráðið þessa ferð, þá mundi jeg hafa komið heim
til Ykkar í sumar og verið heima á íslandi sumarlangt.
Nú ætla jeg að segja Ykkur nokkuð, sem jeg vil ekki láta á bera að sinni.
Þið munuð hafa heyrt, að það á að flytja skólann á íslandi frá Bessastöðum
og til Reykjavíkur, bæta við kennara, o. s. frv. Jeg sótti því í vetur um að
verða kennari við skólann, og veit jeg ekki enn, hvort það verður eða ekki,
þó ekki horfist óvænlega á, sem stendur; því ekki verður gjört út um það
fyr enn annaðhvort í haust eða að vori komanda (1845); og kem jeg þá
heim alfarinn, ef mjer verður veitt það. Jeg kysi heldur það embætti, enn
hvert annað, sem í boði væri; mig hefur aldrei langað til að verða prestur,
og þó miklu síður til að geta orðið sýslumaður. Það er í orði, að hjer verði
settur kennari í norrænu við háskólann, og er ekki ómögulegt, að jeg gæti
náð í það, ef jeg vildi; að minnsta kosti segja menn, að enginn sje fær til
að keppa um það við mig, og, sannast að segja, held jeg það líka sjálfur; en
jeg vil þó heldur fara til íslands, ef þess er kostur, þó hitt sje meira í munni
og að sumu leyti betra. Mjer finnst það vera skylda allra íslendinga, sem
treysta sjer til að koma einhverju góðu fram, að setjast að á íslandi, ef þeir
geta.
Jeg verð að flýta mjer og hætta bráðum, ef brjef þetta á að komast. Brjefið
Ykkar þakka jeg enn að nýju hjartanlegast. Mjer þykir allra verst, að jeg
hef ekki spurt lækna að, hvað helzt væri til ráða um sjúkleika móður góðrar.
Jeg hef haldið að skipið mundi ekki fara fyr enn nokkru eptir hátíðina; en
297