Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Side 96

Tímarit Máls og menningar
Þegar við höfðum lokið við að borða alsírskar pönnukökur í hádegisverð
(en þær eru smurðar hökkuðu kjöti fyrir sultu) og drekka fölrautt vín með,
þá þrömmuðum við á stað til að skoða Kasbah. Ég hygg að enn fari hrollur
um margan franskan hermann ef þetta orð er hvíslað í eyra hans í myrkri
enda munu minningar þeirra frá þessum hluta Algeirsborgar tæplega mjög
ljúfar. Þetta er elzti hluti borgarinnar og gengur einfaldlega undir nafninu
arabahverfið meðal borgarbúa af evrópukyni. Þarna búa nú um 150 þúsund
manns utan í allbrattri hlíð. Elztu húsin munu vera frá því á 5tu öld fyrir
Krists burð, hin yngsta síðan í fyrradag. Ekki sést þó mikill munur. Nema
hvað við ökum upp fyrir hverfið og göngum undan brekkunni. Þarna er
engin umferð nema fótgangandi fólk enda óhægt um vik. Hlíðin er sums
staðar snarhrött og göturnar svo mjóar sumar hverjar að maður getur snert
húsveggina beggja vegna ef maður réttir út hendurnar. Aldrei skín sól niður
í þessa ranghala nema á fáeinum stöðum þar sem myndazt hafa ofurlítil torg.
Sums staðar eru löng undirgöng með sterkri hlandlykt. Eftir að hafa gengið
tuttugu.skref inn í þetta hverfi er maður rammvilltur og þakkar hamingj-
unni fyrir að hægt muni að bjarga sér úr ógöngunum með því að ganga
sífellt niðrímóti. Víða má sjá berfætt börn og rottur að leik og eru fætur
barnanna smurðir joðáburði. Þarna eru líka matvörubúðir sem bjóða manni
að kaupa kindahausa, kýrvamhir og svínafætur, og liggur þessi varningur
gjarnan á gólfinu við undirleik flugnasuðs. Mér þótti hugulsamt af Amar
vini okkar að geyma þessa sýningu þar til eftir hádegisverð og reyndi eftir
megni að taka myndir, en fólkið hrökklaðist undan óttaslegið enda er
múhameðstrúarfólki illa við myndatökur. Ég man að lítil stúlka sem var að
sækja vatn í fötu, fór að gráta þegar ég ljósmyndaði hana. Ég fæ enn ofurlít-
ið samvizkubit þegar ég virði fyrir mér társtokkið andlit hennar.
Þegar við vorum komin niður undir jafnsléttu fékk ég færi á Amari og
spurði hann hvort Ben Bella væri nokkurs staðar hér að finna. Hann svaraði
því til að nú mundum við skoða stærstu mosku borgarinnar og bað mig að
gjöra svo vel að fara úr skónum. Allah ku vera illa við skóhljóð.
Það var gaman að ganga gegnum moskuna. Þar sátu gamlir kallar á gólf-
inu með krosslagða fætur og opinn kóraninn fyrir framan sig. Þeir voru
augsýnilega að velta vöngum yfir einhverri súrunni. Það var mikil og sval-
andi friður þarna inni en enginn sérstakur helgiblær að mér fannst.
Handan götunnar stendur höll hinna tveggja kóngsdætra, eða kannski hef-
ur pabbi þeirra verið soldán. Þetta hús geymir mikla harmsögu. Kóngsdæt-
urnar lögðu nefnilega því miður hug á sama prinsinn. Nú er Allah að vísu
302