Tímarit Máls og menningar - 01.12.1968, Qupperneq 97

Svipazt um ejtir Ben Bella
kunnur að frjálslyndi í ástamálum. En einhverra hluta vegna leggur hann
bann við að maður eigi tvær systur. Hvað um það, önnur kóngsdóttirin
gerir sér lítið fyrir og lætur systur sína drekka eitur eina nóttina til að vera
nú viss um prinsinn. En honum stóð þá ekki hugur til þeirrar sem eftir lifði,
heldur hinnar sem dó.
Nú er þessi höll aðsetur ferðaskrifstofu ríkisins og þar komst upp um
strákinn Tuma. Það spurðist sem sé út að ég væri hér á snærum Guðna
Þórðarsonar. Og þar sem hann er þekktur fyrir hlýhug sinn í garð araba, þá
varð nú heldur betur uppi fótur og fit í höllinni. Endaði þetta með því að
forstjóri ferðaskrifstofunnar dreif mig með sér í leiðangur um nágrenni
borgarinnar að skoða baðstrendur og ráðstefnuhallir. Við ókum hratt eftir
nýtízkulegum malbikuðum og rennsléttum þjóðvegum í vesturátt út úr borg-
inni. En lítt virtust þessir ágætu vegir notaðir því engum bílum mættum við
eftir að komið var út fyrir borgarmörkin. Þar við ströndina stendur ein veg-
leg höll sem reist var fyrir ráðstefnu afríkuríkj anna, þá sem aldrei varð af
hér um árið. Höllin er reist í skemmtilegum arabískum stíl og skortir ekkert
til hagræðis ráðstefnumönnum. Meira að segja hafa verið reist einkar snotur
einbýlishús handa þjóðhöfðingjum í nágrenni hallarinnar. Gallinn er bara
sá að þeir hafa engir látið sjá sig og höllin bíður þolinmóð eftir ráðstefnum.
Malbikaður afleggjari lá heim að ráðstefnusvæðinu og á vegamótum stóðu
tveir grænklæddir og litu okkur óhýru auga en höfðust ekki að. Við aðalinn-
gang hallarinnar spratt sá þriðji upp úr jörðinni og þurfti forstjórinn að
draga upp skilríki þess efnis að hann væri til. Mér dugði hins vegar að nefna
nafn Guðna Þórðarsonar. Smellti soldátinn þá saman hælunum og kvað okkur
heimilt að skoða höllina. En hann fylgdi okkur eftir hvert fótmál og er
þetta fyrsta æfing mín í að ganga á undan hlaðinni vélbyssu. Það var ekkert
gaman og ég þorði ekki fyrir mitt litla líf að spyrja um Ben Bella meðan
hyssumaður var í augsýn. En ekki var hann fyrr horfinn en ég innti forstjór-
ann eftir því hvort hann gæti ekki vísað mér á Ben Bella.
Nú skulum við skoða baðstrendurnar, sagði hann.
Og svo skoðuðum við endalausar baðstrendur er virtust harla girnilegar til
fróðleiks og höfðu upp á sitthvað að bjóða að því er mér sýndist, nema
ferðamenn. Ég held ég hafi talið eina sjö strípalinga á 10 kílómetra svæði.
Hér var með öðrum orðum greinilega nóg pláss fyrir íslenzka ferðamenn,
enda var víst tilgangurinn með þessu skoðunarferðalagi að koma mér í skiln-
ing um það.
Ég skildi við forstjórann á Place de l’Opéra, Óperutorginu í Algeirsborg,
303