Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Qupperneq 29

Ég gat ekkert botnað í, hvemig ég fór að verða svona fullur af jafnlitlu
tilefni. En viku síðar bar það til, að maðurinn, sem drakk með mér úr
flöskunni fannst örendur í snjó og kulda sunnan við Vatnsmýrina milli
Reykjavíkur og Skerjafjarðar.
(Bls. 179-189).
Ljóöageröin
Á þessum árum fékkst ég dálítið við að yrkja, en þó ekki svo að
ég tæki slíka viðleitni neitt alvarlega. Ég hafði ekki trú á mér
sem ástamanni. Og ég hafði ekki heldur trú á mér sem skáldi.
Mig langaði ekki heldur neitt verulega til að verða skáld. Ég
þráði miklu meira að eignast þekkingu og verða spekingur. Að
verða spekingur var það æðsta, sem ég gat hugsað mér, því að
spekin var skilyrði hinnar réttu breytni, og rétt breytni hafði
verið keppikefli mitt í mörg [ár]. En það var samt sem áður
staðreynd að ég hafði mjög mikla skemmtun af Ijóðum, og það
sem verra var, einkum lyriskum ljóðum. Og það var næsta
staðreynd, að ég fékkst við að yrkja. En ég orti aðeins, þegar
andinn kom yfir mig, og ég gerði mér mjög sjaldan far um að
láta hann koma yfir mig, ef ekki var lítils háttar upplyfting í aðra
hönd, eins og það var kallað að losa vitundina við heilbrigða
skynsemi nokkrar klukkustundir. Og það var þriðja staðreyndin, að ég
hafði mjög næman smekk á ljóðagerð, „fann það á mér“ undir eins og ég
heyrði vísu eða kvæði hvort þetta var góður skáldskapur eða lélegur.
En þrátt fyrir dómgreind mína á skáldskap annarra, var ég lengi vel
mjög í vafa um, hvort nokkuð eða hvað mikið væri varið í minn eigin
kveðskap. Ég las kvæði mín fyrir hinum [og] þessum. Og allir sem ég
las þau fyrir virtust hafa gaman að þeim. Margir hrósuðu þeim. Þetta var
allt öðruvísi kveðskapur, en maður hafði átt að venjast. Þetta var nýjung.
En hvers konar nýjung var það? Sumir sögðu, að þau væru alltof
alvörulaus. Einstaka að þau væru siðlaus. Margir sögðu ég yrði mikið
skáld, ef ég tæki verkefni mín alvarlega. Mér þótti dálítið vænt um, þegar
skáldskap mínum var hrósað. En sú ánægja var þó miklu meiri á yfir-
borðinu en undir niðri. Mér fannst nálega allir sem ég umgekkst hafa svo
lítið vit á skáldskap, að í hjarta mínu gat ég aldrei lagt neinn trúnað á
dóma þeirra. Og að fara að yrkja alvarlega, það var mér lífsómögulegt.
Ég var búinn að fá svo róttækan viðbjóð á hinu sentimentala og ónátt-
TMM 1991:2
27