Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Síða 85

í minni húsum. Þegar við hreyfðum á honum fótinn stundi hann. Ég sá,
að hægri mjóaleggurinn var klossbrotinn, skammt ofan við ökla.
Mér lá þó meira á að líta á hökuna og hálsinn. Þar voru miklir skurðir,
líkt og eftir hálfbeittan hníf. Já, rúðuglersskurðir, hugsaði ég. „Hvemig
vildi þetta til?“
„Hann velti ofan á sig vélinni, allt svo ekki minni, sinni,“ sagði
sportbóndinn. „Það voru skurðir um allt.“
Einmitt. „Hér eru líka skurðir."
Þegar ég glennti skurðina upp og þvoði, varð sportbóndinn fölur og
fór fram að tylla sér. Inn kom unnustan og grét ákaflega. „Verður þetta
nokkum tíma í lagi?“ spurði hún með hástafagráti og spýttust tárin frá
henni yfir gest minn. Þá varð ég reiður.
„Vilt þú skammast fram á biðstofu dræsan þín og andskotast til að
sitja þar á þörmunum þangað til ég er búinn,“ sagði ég.
Hún fór fram engu hressari.
Ég veit að þetta var ekki læknislegt, en sumum mönnum leiðist pjatt.
Þegar ég hafði deyft líkið umlandi og saumað nokkur spor, kom eldri
systirin inn. Það er skynsöm stúlka. Þegar hún rak sig á fótinn veika og
lfkið öskraði, þá sagði hún „Jesús minn og allir almáttugs guðs náðugir
andar“ og eitthvað fleira gott í þeim dúr. Ég nam ekki orðin, en varð strax
hrifinn.
Þegar augnaráð mitt og eldri systurinnar mættust yfir litla skurðar-
borðinu stóðumst við ekki mátið. Við stjómuðum okkur vart fyrir mann-
legum tilfinningum. Við fengum tár í augun af ást og löngun. Þá lagði ég
áhöldin frá mér og fór með stúlkuna inn í geymslu við hliðina á að-
gerðarherberginu.
Líkið lá eftir á borðinu og umlaði. „Mér er svo illt í fætinum mínum,“
sagði það. En ég var þá þegar orðinn upptekinn af grefils æðislegum og
vatnsmiklum kossum sem gengu milli okkar eldri systur unnustu líksins.
I kompunni hafði verið myrkur, en ég kveikti loftljós. Þar voru skúr-
ingaáhöld, msl og strauborð, en ástin og löngunin spyrja ekki að slíkum
smámunum.
Nú vil ég bægja allri klámhugsun út úr huga lesandans, áður en hann
fer að halda eitthvað vafasamt. Ef ég man rétt, þá gerðist ekkert í
kompunni þeirrar tegundar, sem fólk kallar að eitthvað hafi gerst, nú á
TMM 1991:2
83