Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Qupperneq 36

að ræsa hann fyrir allar aldir eða hrekja hann úr rúmi á síðkvöldum, af
litlu tilefni fannst honum, en sú þjóð hafði þá, rétt eins og nú, aðra klukku
en kaupstaðamenn.
En svo gott sem það var að hafa aðra söguhetju þessa tvfleiks stöðugt
á sviðinu, þá var slæmt að missa hina, ekki síst vegna þess að það var
einmitt sú persóna leiksins sem áhorfendur báru hvað mest fyrir brjósti.
Kolfinna var horfm. Að vísu sást henni bregða fyrir í gætt og glugga, en
einhvernveginn tókst henni samt að bregða yfir sig blæju ósýnileikans.
Og þar kom Hannes til hjálpar; hann sá til þess að hún þurfti aldrei út úr
húsi; sótti allt til heimilisins, burstaði mottur, hengdi þvott á snúrur.
Þegar aðalpersóna hverfur þannig úr leik, nánast fyrirvaralaust, er
alltaf hætt við því að söguþráðurinn týnist eða ruglist, en með hyggjuviti
og dálitlu ímyndunarafli er þó oft hægt að feta sig svolítið fram á við.
En hvað var hér til að byggja á? Jú, þama var stúlka, orðuð við mann,
og það voru útreiðartúrar og eitt og annað og hitt og þetta. En svo hverfur
stúlkan allt í einu eins og jörðin hafi gleypt hana.
Hér standa menn uppi með brot af sögu, og reyna að koma mynd á
hana, en sjónarmiðin eru mörg, og sagan fer að minna á fljót sem hefur
týnt farvegi sínum og rennur út um víðan völl í ótal kvíslum. En smátt
og smátt gengur þó saman með fólki, og þar kemur að þorpsbúar verða
á einu máli um að engin leið sé að halda frásögninni áfram nema ganga
út frá því að Kolfinna Sveinsdóttir eigi von á bami. Hannesi í apótekinu
fannst þó lítið til um þá hugmynd, en hvað um það? Sunnudag einn þegar
séra Gísli hafði lokið stólræðunni og var búinn að snýta sér rækilega með
rauðum tóbaksklút, hóf hann upp raust sína og sagði —ja hvað hann
sagði? Það veit enginn lengur, en það eitt er víst að þann sunnudag var
ekki lýst með Henningsen og Kolfinnu í Hólmaneskirkju. Sama var upp
á teningnum næsta messudag, og hvemig sem sóknarbörnin mændu á
prest sinn, fékkst hann ekki til að setja punkt aftan við þá sögu sem þau
vom búin að segja hvert öðru, nógu lengi.
Það fór að skyggja á kvöldin, enda komið fram undir leitir. Áhugi
fólks á trúlofunarstandinu í apótekinu hafði minnkað til muna, og margir
komnir á þá skoðun að Hannes Jónsson hefði haft á réttu að standa um
Kolfinnu, hún ætti ekki von á sér.
En þá er það kvöld eitt að Setta á Hólnum á leið niður á pláss; sér hún
þá ekki Kolfinnu standa við snúrustaurinn baka til við apótekið og vera
j
34
TMM 1992:2