Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 100

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 100
mannlega tilvistarefa. Spurt er: hvað vil ég með lífinu, hvaða leið á að velja, hverju að hafna o.s.frv.? Markmiðið með ferðalaginu er að finna sína réttu leið. Spumingin er bara hvort við höldum ekki sífellt áfram að koma að krossgöt- um. Sjálfsleit Ijóðmælandans er knúin áfram af lífsþrá. Hún stígur því út í dans sögunnar, kval- anna, ástarinnar og efans. Alls þess sem hefur leitað á manneskjuna í gegnum aldirnar. Hún skapar sjálfa sig að nýju með því að ganga inn í óreiðu tímans og verða hluti af sögunni. Um leið rennur hún saman við hinn eilífa, sískap- andi kraft náttúrunnar. Konan reynir að virkja þennan mátt til sköpunar. Máttur konunnar liggur ekki í heimi dagsins. Þeim heimi tilheyra húsið, börnin, elskhuginn, skyldustörf og hin daglega lífsbarátta. Það er í heimi næturinnar, hins forboðna, sem sköpun- armátturinn flæðir. Þar em orðin veidd, konur elskaðar, þar geisla lendamar stinnu. Konan virkjar þar mátt sinn með erótískum krafti „komdu / finndu blossann / í líkama þeirra / í líkama mínum / blossann sem geymist / í and- artakinu / alltaf‘. Blossinn tengist frjósemi lendanna — þar á sköpunarmáttur kvennanna upptök sín. Frjósemin er hluti af náttúruhring- rásinni og um leið hluti af þeim krafti sem liggur allri sköpun að baki. Ástin er það afl sem leysir sköpunarmáttinn úr læðingi. Þessi ást sem ákallar, krefst fóma og sjálfsleitar er ást milli kvenna. Elskhugarnir eru hinsvegar andlitslausir og em ýmist farnir eða sofandi. Þeir ríkja í heimi dagsins og standa því mjög líklega fyrir afl dauðans — doðann sem heldur sköpuninni niðri. Látna konan, sem verður þess valdandi að ljóðmælandi bókarinnar leggur af stað í ferð sína, elskar of mikið til að liggja í gröfinni. Hún minnist þess þegar hún var enn á lífi og konan sem nú lemur steðjann við blámálaða húsið kom til hennar, kyssti hana, fór höndum um líkama hennar og kveikti ást hennar. Hún vill að þær stígi saman á ný lífsvalsinn mjúka í fjar- lægðina handan allra læsinga og skráa. Hún manar hana til að leggja frá sér steðjann og hætta að smíða lykla að húsi sem löngu er hmnið. Hún vill að hún kasti hefðinni, fortíð- inni, þori að vera til. Hún hvetur hana til að bregða yfir sig huliðshjálmi aldanna og fljúga fijáls á vit ástarinnar: veltu þér í döggvotu grasi klakahallarinnar þar sem vegvilltar konur gefa tunglinu nekt sína og vökva hver annarri fullnægju ástarinnar hver annarri mínútuna sem lifir gærdeginum áhyggju morgundagsins vertu heit í klakahöllinni hafa vegvilltar konur gefið hver annarri ást í gegnum aldirnar. Þetta em konur sem hafa villst af leið vanans inn í heim nætur. Þær spegla sig í hverri annarri og læra þannig að þekkja mátt sinn og megin. En konan í hús- inu heyrir ekki þessi köll ástarinnar. I stað þess reynir hún (eða ljóðmælandinn) að finna sína eigin leið. Hún leggur af stað undir gömlu tungli á vit sléttunnar löngu. Leitin að sléttunni löngu Konan velur sína eigin leið en gengur þó í raun troðnar slóðir. Ferðin er ekki skipulögð hjá henni heldur er galdrahugsunin þar enn að baki. Hún rennur saman við flæði tímans. Þegar lagt er af stað í ferðalagið þarf maður að vera tilbú- inn að kafa djúpt — fara alla leið til upphafsins (hvar svo sem það nú er). Við fylgjum konunni niður í heim goðsögunnar. Þar bíða hennar próf- raunir. Hún þarf að komast framhjá dvergnum með ungmeyjarbrosið og menið um hálsinn 98 TMM 1992:2
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.