Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Page 100

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Page 100
mannlega tilvistarefa. Spurt er: hvað vil ég með lífinu, hvaða leið á að velja, hverju að hafna o.s.frv.? Markmiðið með ferðalaginu er að finna sína réttu leið. Spumingin er bara hvort við höldum ekki sífellt áfram að koma að krossgöt- um. Sjálfsleit Ijóðmælandans er knúin áfram af lífsþrá. Hún stígur því út í dans sögunnar, kval- anna, ástarinnar og efans. Alls þess sem hefur leitað á manneskjuna í gegnum aldirnar. Hún skapar sjálfa sig að nýju með því að ganga inn í óreiðu tímans og verða hluti af sögunni. Um leið rennur hún saman við hinn eilífa, sískap- andi kraft náttúrunnar. Konan reynir að virkja þennan mátt til sköpunar. Máttur konunnar liggur ekki í heimi dagsins. Þeim heimi tilheyra húsið, börnin, elskhuginn, skyldustörf og hin daglega lífsbarátta. Það er í heimi næturinnar, hins forboðna, sem sköpun- armátturinn flæðir. Þar em orðin veidd, konur elskaðar, þar geisla lendamar stinnu. Konan virkjar þar mátt sinn með erótískum krafti „komdu / finndu blossann / í líkama þeirra / í líkama mínum / blossann sem geymist / í and- artakinu / alltaf‘. Blossinn tengist frjósemi lendanna — þar á sköpunarmáttur kvennanna upptök sín. Frjósemin er hluti af náttúruhring- rásinni og um leið hluti af þeim krafti sem liggur allri sköpun að baki. Ástin er það afl sem leysir sköpunarmáttinn úr læðingi. Þessi ást sem ákallar, krefst fóma og sjálfsleitar er ást milli kvenna. Elskhugarnir eru hinsvegar andlitslausir og em ýmist farnir eða sofandi. Þeir ríkja í heimi dagsins og standa því mjög líklega fyrir afl dauðans — doðann sem heldur sköpuninni niðri. Látna konan, sem verður þess valdandi að ljóðmælandi bókarinnar leggur af stað í ferð sína, elskar of mikið til að liggja í gröfinni. Hún minnist þess þegar hún var enn á lífi og konan sem nú lemur steðjann við blámálaða húsið kom til hennar, kyssti hana, fór höndum um líkama hennar og kveikti ást hennar. Hún vill að þær stígi saman á ný lífsvalsinn mjúka í fjar- lægðina handan allra læsinga og skráa. Hún manar hana til að leggja frá sér steðjann og hætta að smíða lykla að húsi sem löngu er hmnið. Hún vill að hún kasti hefðinni, fortíð- inni, þori að vera til. Hún hvetur hana til að bregða yfir sig huliðshjálmi aldanna og fljúga fijáls á vit ástarinnar: veltu þér í döggvotu grasi klakahallarinnar þar sem vegvilltar konur gefa tunglinu nekt sína og vökva hver annarri fullnægju ástarinnar hver annarri mínútuna sem lifir gærdeginum áhyggju morgundagsins vertu heit í klakahöllinni hafa vegvilltar konur gefið hver annarri ást í gegnum aldirnar. Þetta em konur sem hafa villst af leið vanans inn í heim nætur. Þær spegla sig í hverri annarri og læra þannig að þekkja mátt sinn og megin. En konan í hús- inu heyrir ekki þessi köll ástarinnar. I stað þess reynir hún (eða ljóðmælandinn) að finna sína eigin leið. Hún leggur af stað undir gömlu tungli á vit sléttunnar löngu. Leitin að sléttunni löngu Konan velur sína eigin leið en gengur þó í raun troðnar slóðir. Ferðin er ekki skipulögð hjá henni heldur er galdrahugsunin þar enn að baki. Hún rennur saman við flæði tímans. Þegar lagt er af stað í ferðalagið þarf maður að vera tilbú- inn að kafa djúpt — fara alla leið til upphafsins (hvar svo sem það nú er). Við fylgjum konunni niður í heim goðsögunnar. Þar bíða hennar próf- raunir. Hún þarf að komast framhjá dvergnum með ungmeyjarbrosið og menið um hálsinn 98 TMM 1992:2
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118

x

Tímarit Máls og menningar

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.