Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Qupperneq 100

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Qupperneq 100
mannlega tilvistarefa. Spurt er: hvað vil ég með lífinu, hvaða leið á að velja, hverju að hafna o.s.frv.? Markmiðið með ferðalaginu er að finna sína réttu leið. Spumingin er bara hvort við höldum ekki sífellt áfram að koma að krossgöt- um. Sjálfsleit Ijóðmælandans er knúin áfram af lífsþrá. Hún stígur því út í dans sögunnar, kval- anna, ástarinnar og efans. Alls þess sem hefur leitað á manneskjuna í gegnum aldirnar. Hún skapar sjálfa sig að nýju með því að ganga inn í óreiðu tímans og verða hluti af sögunni. Um leið rennur hún saman við hinn eilífa, sískap- andi kraft náttúrunnar. Konan reynir að virkja þennan mátt til sköpunar. Máttur konunnar liggur ekki í heimi dagsins. Þeim heimi tilheyra húsið, börnin, elskhuginn, skyldustörf og hin daglega lífsbarátta. Það er í heimi næturinnar, hins forboðna, sem sköpun- armátturinn flæðir. Þar em orðin veidd, konur elskaðar, þar geisla lendamar stinnu. Konan virkjar þar mátt sinn með erótískum krafti „komdu / finndu blossann / í líkama þeirra / í líkama mínum / blossann sem geymist / í and- artakinu / alltaf‘. Blossinn tengist frjósemi lendanna — þar á sköpunarmáttur kvennanna upptök sín. Frjósemin er hluti af náttúruhring- rásinni og um leið hluti af þeim krafti sem liggur allri sköpun að baki. Ástin er það afl sem leysir sköpunarmáttinn úr læðingi. Þessi ást sem ákallar, krefst fóma og sjálfsleitar er ást milli kvenna. Elskhugarnir eru hinsvegar andlitslausir og em ýmist farnir eða sofandi. Þeir ríkja í heimi dagsins og standa því mjög líklega fyrir afl dauðans — doðann sem heldur sköpuninni niðri. Látna konan, sem verður þess valdandi að ljóðmælandi bókarinnar leggur af stað í ferð sína, elskar of mikið til að liggja í gröfinni. Hún minnist þess þegar hún var enn á lífi og konan sem nú lemur steðjann við blámálaða húsið kom til hennar, kyssti hana, fór höndum um líkama hennar og kveikti ást hennar. Hún vill að þær stígi saman á ný lífsvalsinn mjúka í fjar- lægðina handan allra læsinga og skráa. Hún manar hana til að leggja frá sér steðjann og hætta að smíða lykla að húsi sem löngu er hmnið. Hún vill að hún kasti hefðinni, fortíð- inni, þori að vera til. Hún hvetur hana til að bregða yfir sig huliðshjálmi aldanna og fljúga fijáls á vit ástarinnar: veltu þér í döggvotu grasi klakahallarinnar þar sem vegvilltar konur gefa tunglinu nekt sína og vökva hver annarri fullnægju ástarinnar hver annarri mínútuna sem lifir gærdeginum áhyggju morgundagsins vertu heit í klakahöllinni hafa vegvilltar konur gefið hver annarri ást í gegnum aldirnar. Þetta em konur sem hafa villst af leið vanans inn í heim nætur. Þær spegla sig í hverri annarri og læra þannig að þekkja mátt sinn og megin. En konan í hús- inu heyrir ekki þessi köll ástarinnar. I stað þess reynir hún (eða ljóðmælandinn) að finna sína eigin leið. Hún leggur af stað undir gömlu tungli á vit sléttunnar löngu. Leitin að sléttunni löngu Konan velur sína eigin leið en gengur þó í raun troðnar slóðir. Ferðin er ekki skipulögð hjá henni heldur er galdrahugsunin þar enn að baki. Hún rennur saman við flæði tímans. Þegar lagt er af stað í ferðalagið þarf maður að vera tilbú- inn að kafa djúpt — fara alla leið til upphafsins (hvar svo sem það nú er). Við fylgjum konunni niður í heim goðsögunnar. Þar bíða hennar próf- raunir. Hún þarf að komast framhjá dvergnum með ungmeyjarbrosið og menið um hálsinn 98 TMM 1992:2
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84
Qupperneq 85
Qupperneq 86
Qupperneq 87
Qupperneq 88
Qupperneq 89
Qupperneq 90
Qupperneq 91
Qupperneq 92
Qupperneq 93
Qupperneq 94
Qupperneq 95
Qupperneq 96
Qupperneq 97
Qupperneq 98
Qupperneq 99
Qupperneq 100
Qupperneq 101
Qupperneq 102
Qupperneq 103
Qupperneq 104
Qupperneq 105
Qupperneq 106
Qupperneq 107
Qupperneq 108
Qupperneq 109
Qupperneq 110
Qupperneq 111
Qupperneq 112
Qupperneq 113
Qupperneq 114
Qupperneq 115
Qupperneq 116
Qupperneq 117
Qupperneq 118

x

Tímarit Máls og menningar

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.