Skáldskaparmál - 01.01.1994, Blaðsíða 19

Spássíukrot
17
fto
vp-
r
)o
K
np

ö*s«
pmitoir.frmicioiiiTmfllflraiB
ffvjrctmn foicr pmiBT fBmpna mm'J
(jnnratiili prnilftiijvcjJiirrr itmimr
á c- ri varc- ernic- nr /nn flnr i ton.
Mt.rhi f mfroíirafnrmr/nniiíHfiiinr
(foiftmn jo5i cftfi- ,}||p c*'cc puraj.
■JETftttf CBD H)fcOtíbiJ«i mocrcc fftömft
Cpcin ncr vcijrnr rnfpinofiiK' Ifr.
tcfr öTo unnp-ipjJ iot}7- ifto’flt’ t»C
nirp Iir torinInp./jJ’piaair cc rftni-
ffirra mina msii moiirarmaiaaina mui
Ijúitnn ftonv luí nöcnrmif/p ftnC'
Id m folocn fir nufi poði niu 'iwT
áTlmnBil inritrímitiiiifflniirlliipii'
Milío foði foiorn irJmiv,'iii>«fira Wrjii
ffito ineii firflmifir nlunmt íbmn,
-_<ýfiT /7/icfl ivtctuícqfís iw» miiirpanoi'
Rii nifi notii cftri'fliuo ifn-onm>
. bicnirir txtjcSirtt ðnincat fiíorrra
Jbn n wntipjfcs foi cafsrarat öics.
l!l CuffiCnftritrCr* nottríliflxifi
tgiTrop°c'folvra ralliliiiífrc frin.
, pov fjt fltic irabtoirrtc pcnranc reOitf
p5 ftr tr)CfPrcpnðiiií rntra fnnpr.
gomCflfc nicitin ft CiTmfl filctutfl trtn
Mynd 4: Babio (seint á 13. öld eða snemma á
14. öld). Codex Lincolniensis, MS Lincoln Ca-
pit. 105, fol. 90v. Mælendamerkingar: Á
vinstri spássíu: .b.p. (Babio ad petula). (Mynd-
in er birt með leyfi Lincoln Cathedral Library
og Nottingham University Library).
Mælendamerkingar: Á ytri spássíum: Til
vinstri: Jo. (Josephus) Pi. (Pilatus). (Takið eftir
greinaskilamerkingum við upphaf hverrar
ræðu.) (Myndin er birt með leyfi Bibliothéque
Nationale).
Verkið, sem er aðallega samtal með nokkrum stuttum frásagnarinnskotum, er líkt
Pamphilus sem var þýtt úr latínu á norrænu í Noregi á þrettándu öld (sjá
Holm-Olsen 1940). Eins og flest verk af þessari tegund fjallar De nuntio sagaci
um ungan fræðimann sem girnist dyggðuga konu sem vill ekkert með hann hafa.
í verkinu segir hvernig honum tekst með hjálp annarra að ná vilja sínum fram til
yndis þeirra beggja (Rossetti 1980, 11-125). Dronke hefur sýnt fram á að
Pamphilus sem var skrifað um 1080 hafi verið leikið á „djarfan og hrífandi hátt“,
kannski í Orléans á síðari hluta tólftu aldar, og þá hugsanlega af atvinnuleikurum
eða námsmönnum (1979, 225-230). Hann heldur að hið sama hafi gilt um De
nuntio sagaci, aðallega vegna mælendamerkinga á spássíum og örva sem benda á
staði í textanum þar sem einhvers konar hreyfingar gætu hafa átt sér stað (Dronke
1983, 104-105).13
Sams konar spássíumerkingar eru næstum því alltaf til staðar í fjölmörgum
tólftu- og þrettándu aldar handritum af latnesku kómedíunni, Babio, sem er af
Merkingarnar, „p“ (Puella) og „n“ (Nuncius) eru aðeins á hægri spássíu við hliðina á samræð-
unum á fol. 47v, 48r og 48v, og birtast sums staðar þar sem þegar hefur komið fram hver
ræðumaðurinn er. Dronke telur að upprunalega handritið sem skrifarinn gerði afrit af hafi ekki
verið ætlað lesanda, heldur leikara.