Skagfirðingabók - 01.01.1970, Page 74

SKAGFIRBINGABÓK
Jónas bóndi á Egilsá varð ekkjumaður og fór á gamals aldri til
Ameríku.
í Flatatungu bjuggu þá Þorkell Pálsson og Ingibjörg Gísladóttir.
Þau áttu jörðina og bjuggu góðu búi, höfðu fjölda fólks í heimili.
Þorkell var mikill myndarmaður, listfengur og skynsamur. Ingibjörgu
sá ég aldrei, en heyrði hennar getið sem mestu heiðurskonu. Foreldrar
mínir voru þar vinnuhjú hjá þeim hjónum og var vel við þau bæði.
Heimilið var glaðlegt og skemmtilegt og gestrisni mikil. Vinnufrekja
nokkur, en útlát öll góð, og Þorkell lét sér annt um vinnuhjú sín. Kaup-
gjald var þá ekki hátt, mest í kindafóðrum og fatnaði. Þegar kaup-
reikningur föður míns var lagður fram, stóð á honum meðal annars:
1 penni og blekeyðsla á þrjú bréf. Ekki man ég, hvers virði þetta var
talið. Svona smámunasemi átti Þorkell til og er einkennilegt með jafn
stórbrotinn mann og hann var, en um leið og hann afhenti föður mín-
um kaupreikninginn, gaf hann honum framgengna á. — Það var mikill
skuggi á heimilinu, að ósamlyndi var á milli hjónanna. Þorkell var
drykkjumaður og þá allsvakalegur, en Ingibjörg örlynd og mjög
hrædd um hann, og að líkindum ekki að ástæðulausu. Þorkell fékkst
nokkuð við lækningar og þótti gefast vel.
Þegar foreldrar mínir voru þar vinnuhjú, voru þau eignalaus, áttu
eitt barn, góða heilsu og bjartar vonir. Þegar það kvisaðist, að þau
ættu von á öðru barni, greip alvarlegur ótti ráðandi menn í hreppn-
um, og vöruðu þeir Þorkel við að taka þau á heimilið, en hann lét
sér ekki segjast. Faðir minn átti fæðingarhrepp vestan Héraðsvatna,
og var því nauðsynlegt að koma honum þangað með konu og krakka.
Nokkru áður en móðir mín ól barnið, var það einn dag, að þeir
riðu fram í Flatatungu, séra Einar, prestur á Miklabæ, og Gísli Þorláks-
son, hreppstjóri í Akrahrepp. Þorkell var ekki heima, en væntanlegur
um kvöldið. Þeir gerðu boð fyrir Ingibjörgu húsfreyju, og báru erindi
sitt upp fyrir henni, en það var að biðja þau hjón að láta þau fara
úr vistinni foreldra mína, áður en barnið fæddist, og þau gætu svo
farið á sína fæðingarsveit. Hún tók því víst heldur seinlega, sagði að
því réði Þorkell, en ekki hún.
Þegar þeir höfðu talað við Ingibjörgu, voru foreldrar mínir sóttir til
skrafs og ráðagerðar. Presturinn og hreppstjórinn voru vingjarnlegir
72