Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 77

MINNINGABROT
karl og jafnvel brennivín, þegar honum fannst það við eiga. Hann
var ekki að hugsa um neina hirðsiði og sama, hver í hlut átti, ef hon-
um geðjaðist að gestinum.
Steingrímur var mér alveg sérstaklega góður alla tíð. Ég var þar
stundum á unglingsárum mínum og þekkti Silfrastaðaheimilið vel og
tel það með beztu heimilum.
Steingrímur á Silfrastöðum var kynlegur kvistur og þess verður, að
mörg af hans hressilegu og sérkennilegu tilsvörum gleymist ékki, og
ég er að vona, að þeim verði haldið til haga af þeim, sem eru færari
til þess en ég.1
Eitt sinn var Jónas Kristjánsson læknir á Sauðárkróki sóttur til
Steingríms. Það hafði ekki komið fyrir áður, því Steingrímur hafði
ekki verið kvellisjúkur um dagana, en var orðinn gamall maður og
blindur. Læknir heilsar honum og segir:
„Hvað er nú að þér, Steingrímur minn?"
„Nú, ert þú ekki kominn til að segja mér það, eða til hvers kem-
urðu?"
„Ertu búinn að vera lengi lasinn?" spyr læknir.
„Ja, það hefir verið einhver bölvun í mér nú lengi, ég er að verða
umþotaskítur mesti og kveisubelgur afleitur," segir Steingrímur, „en
fyrst þú ert kominn hér, geturðu líklega bætt mig og verið fljótur að."
Læknir skoðar hann nú nákvæmlega.
„Nú, hvað er þá að mér?" spyr Steingrímur.
Læknir segir, að vanlíðan hans muni stafa að mestu leyti af hægða-
leysi.
„Hægðaleysi," segir Steingrímur og glottir við. „Ætlarðu að reyna
að telja mér trú um, að ég geti ekki skitið hjálparlaust? Ja, þú gerir
ekki annað á meðan, og þú skalt ekki reyna það. Ég get skitið, þegar
ég vil og það án þinnar hjálpar."
„Hvernig ferðu að því?" spyr læknir.
„Nú, þarft þú að spyrja mig um það, sem skítur sjálfur fimm sinn-
um á dag. Þetta þykir mér skrýtið æði."
Jónas læknir skellihló. — Steingrímur hafði heyrt, að læknir hefði
1 Hér hefst innskot (sbr. formálsorð), og lýkur því, þegar byrjar að segja frá
Stefáni á Uppsölum.
75