Skagfirðingabók - 01.01.1970, Page 80

SKAGFIRBINGABÓK
Stefán Sveinsson bjó á Uppsölum í Blönduhlíð með ráðskonu sinni,
Sæunni Lárusdóttur. Stefán var talinn með stórbændum, og það gerði
hann áreiðanlega sjálfur. Þegar ég man fyrst eftir, var hann búinn
að missa konu sína, hjónabarnsbörn hans þrjú voru unglingar heima á
Uppsölum, þau hétu: Stefanía, Jóhann, Höskuldur og Oddný. Með
Sæunni átti hann Jóhannes, sem kallar sig Birkiland. Oft var þar all-
margt fólk í heimili, en einhvern veginn var það svo, að vinnuhjú voru
þar ekki stöðug. Vinnufrekja var þar mikil og stundum ekki mikil
nákvæmni sýnd vinnulýðnum, og var ráðskonan þar engu betri. Eldri
börn Stefáns voru óánægð og nutu lítils ástríkis hjá henni, en Jóhannes
var þar á móti í því mesta eftirlæti sem hugsazt getur hjá foreldrum
sínum.
Stefán leit stórt á sjálfan sig, taldi sig með heldri mönnum. Oft man
ég, þegar hann kom heim úr kaupstaðarferð, að hann sagði ýmsar sögur
um það, að sér og kaupmanninum hefði komið saman um eitt og ann-
að og hann hefði orðið að gera það fyrir sýslumanninn að gista hjá
honum, þó kaupmanninum hefði þótt fyrir að hafa hann ekki hjá sér.
Þegar heimafólk hans kom frá kirkju, var það oft að hann sagði:
„Spurði prestur ekki eftir mér? Bað ekki prestur að heilsa mér?" Ef
þessu var neitað, sagði hann þá stundum: „Já, ég veit honum hefir mis-
líkað að fá ekki að sjá mig í dag."
Annars var margt gott um Stefán hægt að segja. Hann var mesti
myndarmaður, ræðinn og skemmtilegur, þegar svo lá á honum, hafði
mjög mikla og fallega rödd, kvað og söng vel.
Nokkuð var Stefán vínhneigður. Kom þá fyrir, að hann gaf hest eða
kú. Eitt sinn var hann að koma utan úr Blönduhlíð og gisti hjá séra
Einari á Miklabæ, var þá töluvert drukkinn. Hann átti ágætan reiðhest,
er Fálki hét, og var þá með hann, ásamt öðrum hesti. Áður en hann fór
frá Miklabæ, gaf hann presti Fálka og hélt síðan heim. En ekki undi
klárinn lengi á Miklabæ og kom fljótlega fram í Uppsali og var þar
til elli og aldrei minnzt á annað en þar ætti hann að vera og í eign
Stefáns. Eftir þessu man ég ekki, en var sagt frá því af fólki á næsta
bæ. Þetta mun hafa komið fyrir oftar.
Stefán átti sérstaklega fallega hesta, sem aldrei gengu úr spiki, þó
hörð væri tíð. Ekki ól hann þá á vetrum jafnaðarlega, en þeir máttu
78