Skagfirðingabók - 01.01.1970, Síða 85

FYRSTI PENNINN MINN
ig hann gerði það, er nú gleymt. En hann vakir enn í minningu minni
sem óvenju hugljúft og hljóðlátt gamalmenni. Þær hliðar hans sneru
að mér og eru mér minnisstæðar.
Veturinn 1898—’99 var ég á Syðra-Vatni hjá þeim hjónum Konráði
Magnússyni og Ingibjörgu Hjálmsdóttur. Þeim voru þá fædd sex af
börnum þeirra og þau öll ung að árum. Var þá þegar farið að kenna
þeim eldri að lesa og meðal þeirra var Rut, sem var mér mjög jafn-
aldra. Ég lenti því í þessari raun með henni. Það gekk víst ekki erf-
iðislaust. Þó var lærdómur minn kominn á það stig um vorið, að ég
mun hafa þekkt alla stafina, og taldi ég að því talsverðan manndóms-
auka. Nokkru eftir að ég kom að Litladalskoti, átti ég að snúast eitt-
hvað kringum Guðmund. Ég var óánægður með þá ráðstöfun, taldi
tíma mínum betur varið til einhvers annars, sem nú er gleymt. En
Gumundur lofaði að kenna mér að skrifa, ef ég yrði hjá sér. Þetta
hafði enginn orðað áður. Tókust sættir um þessa lausn málsins.
Þegar Guðmundur hafði setið nokkra stund fyrir sunnan bæinn,
staulaðist hann á hækjum sínum inn í baðstofuna. Hófst þá kennslan.
Settist ég á svolítið skammel, sem var í baðstofunni, og hafði lítið
koffort fyrir skrifborð, sem Guðmundur átti, og tók að skrifa. Papp-
írinn voru spássíur Fjallkonunnar. Hún var eina blaðið, sem kom á
heimilið, og átti Guðmundur fullan ráðstöfunarrétt á henni. Hann
lánaði mér blýantsstubb, svo stuttan, að hann átti örðugt með að halda
á honum, en hæfði mjög vel mínum fingrum. En hann gaf mér for-
skrift, sem hann skrifaði með fjaðrapenna og bleki. Guðmundur var
ágætur skrifari, en þá orðinn talsvert skjálfhentur, þó mér sýndist það
undarlega lítið, þegar hann skrifaði stafina.
Mér er þessi fyrsta kennslustund minnisstæð. Guðmundur skrifaði
einn staf, a, allt öðruvísi en ég hafði áður séð. Þetta átti ég að herma
eftir honum, en það var ótrúlega erfitt. A-ið mitt varð allt öðruvísi,
oftast miklu stærra og auk þess ýmiss konar ólag á því, sem ekki átti
að vera, en hér verður ekki lýst. Ég komst að þeirri niðurstöðu, að
þetta stafaði af því, að það væri verra að skrifa með blýantinum en
fjöðrinni og sótti það fast að reyna hana. En við það var ekki kom-
andi. Það virtist frágangssök að koma Guðmundi í skilning um svo
augljós sannindi. En hversu sem þeim rökræðum lyktaði, skrifaði ég
33