Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 87

FYRSTI PENNINN MINN
þær, þegar þær roðnuðu á hálsi og í nárum. Önnur not þess vissi ég
ekki, en þetta mun hafa verið alsiða.
Til blekgerðar dugði gljásótið eitt að dómi Guðmundar og þó því
aðeins, að ýtrustu nákvæmni væri gætt um töku þess. Gljásótið er sú
tegund sótsins, sem settist neðan á eldhúsraftana, og mun það hafa
orðið bezt í ákveðinni fjarlægð — og sennilega afstöðu — frá hlóð-
unum. Víst er, að mamma varð að skafa aðeins ákveðna rafta og ná-
kvæmlega eftir fyrirsögn Guðmundar. En hún er að mestu gleymd.
Það eitt er eftir af henni, að ekki mátti beita egginni á hnífnum, sem
skafið var með, heldur bakkanum og tekið aðeins örþunnt lag af sót-
inu. Mér fannst það óratími, sem til þessa þurfti, en játa, að ég hefi
nú mjög takmarkað traust á því tímaskyni, sem ég mun þá hafa átt
yfir að ráða, og býst við því, að í þetta hafi ekki farið löng stund.
Hitt man ég, að sótið fyllti vel hálft glasið, sem það var látið í, en
þess ber að gæta, að það sat þar í þeim kökkum, sem það skófst í
af raftinum. Á þeim árum voru alþekkt meðalaglös 30 gr. og 50 gr.
Var sótinu safnað í eitt slíkt. Hygg ég, að stærri gerðin hafi verið fyrir
hendi í þetta sinn.
Þegar mamma hafði skafið saman það af sóti, sem Guðmundi þótti
hæfilegt, lét hann á það svolítið af brennivíni, en hann átti fleyg í
koffortinu sínu með dálitlum dreytli. Hann fyllti ekki glasið alveg.
Þannig lét hann það standa nokkra daga. Mér fundust þeir leiðinlega
margir. Efa ég þó, að þeir hafi verið fleiri en 3 eða 4. Þá fór hann að
hræra í þessu með bandprjóni, og tók það eina tvo daga, sem sú til-
reiðsla stóð. Allt gekk þetta ákaflega seint að mínu viti. En þar kom,
að lögurinn var tilbúinn að öðru en því, að nú þurfti að þynna hann.
Til þess dugði vatn. Guðmundur lét ögn af þessu í sína byttu. Það
man ég þó, að ég hlaut drjúgan meirihluta og færði ég Guðmundi það
mjög til mannkosta. Þegar hann hafði skipt í glösin, reyndi hann lög-
inn með penna og bætti svo örlitlu af vatni í, unz tilbúin var sú gerð
bleksins, er hann taldi hæfilega.
Þetta voru fyrstu skriffærin mín, og áreiðanlega dugðu allar spássíur
Fjallkonunnar undir allar mínar skriftir þetta ár. En ég taldi mig
kunna að skrifa alla stafina laust eftir veturnætur. Þá þraut kennslu
Guðmundar. Hann hafði litla fótavist eftir að vetraði og dó, að ég held,
85