Skagfirðingabók - 01.01.1970, Page 167
FRÁ EINUM DALAKARLI
eftir HANNES PÉTURSSON
Árib 1878 gisti nætursakir á Ingveldarstöðum á Reykja-
strönd karl einn sjötugur, lágvaxinn fremur, en gildur mjög og rek-
inn saman. Hann kvaðst heita Sigurður og vera Árnason, og kominn
var hann framan frá Mælifellsseli, þar hafði hann um stund búið ein-
setumaður. Gestur þessi var sæmilega til hafður og ekki ískyggilegur í
neinu. Rómurinn var digur, og fljótlega tók heimafólk eftir sérvizku
í orðsvörunum. Komumann sagðist fýsa að fá leigðan Skálahnjúk í
Skörðum, ná í stönduga ráðskonu og „slengja svo saman". „Ég kvíði
engu, ef ég kemst í Hnjúkinn," mælti hann.
Sigurð þennan Árnason þekktu innhéraðsmenn vel og Skarða-
menn að nokkru, því búið hafði hann fyrr í Skálahnjúk skamma hríð,
en lengur miklu á Nýjabæ í Austurdal. Þar fremra í Dölum og Lýt-
ingsstaðahreppi hafði hann eytt ævinni mestmegnis. Voru foreldrar
hans Árni bóndi Jónsson á Skatastöðum í Austurdal og ógift vinnu-
kona, sem ættuð var úr Eyjafirði og Sigríður hét Kjartansdóttir. Hún
varð seinna húsfreyja á Breið í Tungusveit, og fylgdist Sigurður með
móður sinni þangað og ólst þar upp.1
Sigurður Árnason réðst í vinnumennsku, þegar hann hafði aldur
til. Lengst af var hann á Mælifelli, í tíð þeirra Jóns prófasts Konráðs-
sonar og Sigurðar prests Arnórssonar. Sigurður prestur skvetti í sig
með slögum. Og eitt kvöld var það á Mælifelli, þegar dimmt var orð-
1 Sigurður var hálfbróðir, samfeðra, Gísla sterka, sbr. Skagfirðingabók III, bls.
37.
165