Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 175

SÍRA PÁLL TÓMASSON
Margar sögur hafa gengið um síra Pál. Á meðan hann var í Bessa-
staðaskóla lærði hann víst fremur lítið til bókarinnar, og latneskur
stíll var eitt af því, sem hann aldrei gat gjört. í burtfararprófinu sat
Páll og sat, þangað til allir aðrir voru búnir, og fór kennarinn að reka
eftir honum. Greip þá Páll aðra byttuna, sem var á borðinu, en þar var
bæði blekbytta og sandbytta, og stráði yfir stílinn. En þegar átti að
fara að yfirfara stílinn, sást ekkert orðið. Páil hafði þá hellt úr blek-
byttunni í stað sandbyttunnar. Var það mál manna og sannfæring
kennaranna, að Páll myndi hafa gjört þetta viljandi, þótt hann aldrei
vildi við það kannast. En úr skólanum slapp hann, og mun því mest
hafa valdið, að kennararnir vildu losast við hann.
Þegar síra Páll var prestur í Grímsey, var einn hluti bjargsins, sem
kallaður var Heiðnabjarg. Þótti þar óhreint mjög, og var það trú
Grímseyinga, að þar byggi illar vættir, enda höfðu orðið þar slys
nokkur. Síra Páll bauð Grímseyingum að vígja bjargið, og þáðu þeir
það. Klæddist nú prestur öllum prestsskrúða og lét þá halda í festi,
á meðan hann seig niður í Heiðnabjargið. Ennfremur lét hann þá
syngja sálma á meðan. En við þetta tækifæri voru viðstaddir allir
Grímseyingar, sem vettlingi gátu valdið, og varð glaumur mikill á
bjargbrúninni. Seig nú prestur niður, en þegar hann var kominn svo
langt niður, sem honum þótti þörf á, tók hann hamar undan hempu
sinni og hjó af allar verstu bjargnibburnar. Heyrðust ekki hamars-
höggin fyrir hljómum uppi. Þegar prestur þóttist hafa nóg að gjört,
gaf hann þeim, er á bjargbrúninni voru, merki til að draga sig upp,
og það gjörðu þeir. Tóku þeir honum tveim höndum, sem von var.
Arkar karlinn upp x fjós
Ingibjörgu að finna.
Ekki þarf hann alltaf ljós
til útiverka sinna.
Ingibjörg þessi var fjósakona hjá presti, en ekki var það sú sama, er á
járnsóluðu skónum gekk að sunnan. Sú hét Guðrún, kölluð „eineygða-Gunna",
og „þótti presti þörf og trú á marga lund". M. a. stakk hún ávallt bláu hálf-
pela bóluglasi með brjóstbirm í vasa prests, áður en hann fór að messa.
Guðrún kom með presti að sunnan og var hjú hans til dauðadags (1876).
173