Skagfirðingabók - 01.01.1970, Side 179

SÍRA PÁLL TÓMASSON
tönnunum utan um hólkinn, að ekki kom Runólfur svipunni lengra
en það, að húfan var rétt innan við tennur prests.1
Einu sinni, þegar faðir minn fór til Siglufjarðar í kirkjuskoðunar-
ferð, var ég með honum sem oftar. Komum við þá að Knappsstöðum,
því að þeir voru góðir kunningjar, faðir minn og síra Páll, og batt
hann margar bækur fyrir föður minn. Voru þær allar bundnar í ís-
lenzkt alskinn, sterklega en ófagurt. Þegar við faðir minn komum að
Knappsstöðum, börðum við að dyrum, og kom út lágur maður, grann-
ur og pervisalegur. Var hann með prjónaskotthúfu á höfði og var
prjónandi. Faðir minn heilsaði honum kompánlega og með nafni,
og þóttist ég þá vita, að þetta mundi vera presturinn. En ekki leizt
mér prestlega á hann. Bauð hann föður mínum í stofu, og fór ég auð-
vitað inn með. Var stofumyndin við norðanverðar bæjardyr. Allt var
þar fátæklegt inni og allt á rúi og stúi. Ægði þar öllu saman, ull og
fötum, amboðum o. fl. Þó voru þar, minnir mig, tveir tréstólar og tals-
vert af koffortum og kistum. Settumst við faðir minn, en síra Páll fór
að bogra við að ljúka upp stórri kistu, og einlægt gekk málakvörn
á karli. Eftir langa mæðu gat hann iokið upp kistunni og dró þar upp
brennivínstunnu litla, tók úr henni tappann, saup fyrst á sjálfur og
rétti svo föður mínum. Hann saup líka á. Ekki man ég, hvað við
stönzuðum þar lengi, en karlarnir voru smám saman að „snapsa" sig,
á meðan við dvöldum þar. En vinir skildu þeir að lokum. Þegar þetta
var, var síra Páll búinn að segja af sér prestskap. Dó hann og fáum
árum síðar.2
1 Húnsstaðir voru eign Knappsstaðakirkju. Jörðin fór í eyði 1933 og hefur
nú verið sameinuð Kappsstöðum. — Runólfur Jónsson bjó á Húnsstöðum
með seinni konu sinni, Þorbjörgu Egilsdóttur, 1838—1853. Sá atburður, cem
hér er vikið að, hefur því verið snemma á Fljótaárum síra Páls.
J. J. segir: „Áttu þeir prestur í ýmsum brösum, því báðir voru drykkju-
menn, en á milli voru þeir beztu vinir. Eitt sinn lét prestur svo ummælt í
stólræðu, að „til eru þeir menn hér í þessum heilaga söfnuði, sem ekki mundu
hika við að henda steini í prestinn sinn, ef þeir sæju sér færi á því, ekki
síður en Gyðingarnir í Stefán", — og sneri hann sér þá alveg að Runólfi".
Nokkrar sögur nefnir Jón um erjur þeirra Runólfs og prests.
2 Hér hlýtur einhverju að skeika í minni Guðmundar, enda mun hann
177
12