Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 186

SKAGFIRÐINGABÓK
II.
Sjávarborg, d. 4. september 1845.
Hjartkærasti elskulegi bróðir minn.
Ég er þá loksins setzt niður við þennan ljóta og litla lappa í því
skyni að þakka þér, elskan góð, stóra og í alla staði bezta bréfið þitt,
sem allt ástríkið við okkur ævinlega, ég kyssi þig í huganum fyrir
það allt svo innilega, sem ég bezt get. — Þú segir mér, hvörnig farið
hafi, þegar þú ætlaðir að fara að skrifa, og hafði ég mikið gaman af
því, en — ef þú vissir, hvörnig það gengur fyrir mér, þegar ég ætla að
fara að skrifa, verður það allt ómerkilegra. Það gjörir mér verst, að ég
er hreint búin að týna niður þessu litla, sem ég kunni að pára, ekki
vegna þess ég ekki hefði haft tíma til þess, heldur af tómri leti að
snerta penna. Ég er oft að skrafa við ykkur bræður mína í huganum
heilar romsur og heyri ég nokkuð, sem mér þykir gaman að, hugsa ég
mér að skrifa ykkur það. En það kemur aldrei að því, að ég byrji að
skrifa, og þá er ég búin að gleyma því gjörsamlega. Svoleiðis gekk það
í gærmorgun, ég ætlaði að fara að skrifa þér, en þá þurfti ég ofan í
vatn áður og þá sá ég friðarboga, sem gekk ofan í hafið, og fór ég á
leiðinni heim aftur að yrkja um hann, sem mér þó satt að segja dettur
aldrei sú vitleysa í hug. Þegar ég kom heim, kom hvör gesturinn á
fætur öðrum. Og nú er aftur kominn dagur að kvöldi og ég verið að
gegna ýmsum bæjarverkum, því ég þykist vera orðin búkona, já, aldrei
er mér það eiginlegt. Mér sýnist það ganga mestur tíminn fyrir mér af
lífinu að rápa til og frá, og þó það ætti að heita, að ég væri ekki orðin
óþrifnari en konur eru víðast á bæjum, þykir mér það leiðilegt. Eru
ekki þetta merkilegar fréttir.
Æ! fyrirgefðu mér allt ruglið, okkur líður bærilega, guði sé lof. Ég
kann hvörjum deginum betur við mig hérna á Borg. Mér þykir hálf-
leiðinlegt um engjatímann, að ég er stundum ein í bænum, þó er ég
farinn að venjast við það. Mér þykir engið of langt frá, ég hefði getað
skroppið stund og stund á það, hefði það verið nær. — Litli Pétur
184