Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 199

HORFT TIL BAKA
Jónsson frá Skinþúfu í Vallhólmi (nú Vallanesi) og Sigríður Hall-
dórsdóttir frá Syðstu-Grund. Þau áttu að mig minnir átta börn. Jón
hafði sæmilegt bú, enda er túnið stórt á Hóli, en erfitt.
Jón var afburða duglegur og mikill kraftamaður. Gömul kona sagði
mér, að hún hefði komið eitt sinn að Hóli í brakandi þerri og sól-
skini. Þegar hún kom heim undir bæjarhólinn, heyrði hún sungið
við raust. Var Jón þá að slá bæjarhólinn, og frá honum kom söngur-
inn. Hún sagðist hafa orðið mjög hissa á því, hvað verkið virtist leika
létt í höndum hans.
Jón átti eitt sinn fullorðið naut, og gekk það í kúnum. Voru margir
hræddir við það í nágrenninu, en heimafólkinu sýndi boli aldrei neina
óþekkt eða yfirgang. En færi hann af bæ, lét hann öllum illum látum,
og dæmi voru til þess, að hann réðist að fólki. Var kvartað yfir því, en
þar sem hann var eins og lamb heima, var lítið gert með þær kvart-
anir. Svo var það eitt sinn um sumar, að hjónin á Mannskaðahóli
stóðu á engjum ásamt fleira fólki. Þau sáu þá, að gest bar að garði,
og kenndi Sigríður þar föður sinn, Halldór Einarsson frá Syðstu-Grund.
Lögðu þau fljótlega frá sér amboðin og héldu heimleiðis. Heima voru
aðeins smábörn og öldruð móðir Jóns. Mikið var af bólstrum á
niðurtúninu, sem biðu eftir að verða fluttir í tóft. Þegar Halldór
ríður í hlaðið, eru kýrnar komnar heim á tún og boli byrjaður að rífa
niður bólstrana. Bíður Halldór þá ekki boðanna og hyggst reka hann
og kýrnar út fyrir túnið. En bola hefur víst þótt þetta óþarfa afskipta-
semi af ókunnugum manni, bregzt reiður við, snýr á móti Halldóri og
rekur í hann hausinn, svo hann dettur á milli þúfna. Halldór var í
járnuðum reiðstígvélum og lætur þau nú óspart ganga á nasirnar
á bola, og þannig stóðu málin, þegar Jón kom í túnfótinn og sá aðfar-
irnar. Bregður hann hart við og ætlar að hrekja nautið burtu, en nú
er hlaupin í það veruleg illska, og ræðst það á Jón. En þar urðu snögg
umskipti, því Jón náði taki á hausnum á því, og eins og hendi væri
veifað lá það flatt á túninu. Halldór var staðinn upp, ómeiddur, en
dagar bola voru taldir. Morguninn eftir var honum slátrað og kjötið
selt um borð í síldarskip, sem lágu undir Þórðarhöfða, eins og þau
gerðu oft, þegar hann var á norðaustan og ekki veiðiveður.
197