Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Blaðsíða 197

MULAÞING
193
Ekki mun það ofmælt að hér hafi verið á ferðinni einstakt úrræði á
þessum tímum. Eg hef sýnt samþykktir þessar sagnfræðingi, er injög
hefur fengist við rannsóknir á síðari alda sögu Islands, og kvaðst hann
ekki vita um nokkurt þvílíkt félag svo gamalt. Hins vegar hefðu slíkar
stofnanir tekið að láta á sér kræla er fram kom um miðja 19. öld.
Vera má að einhverjum lesanda þyki þeim fróðu mönnum, sem vitn-
að er til hér að framan, bera nokkuð á milli um starfstíma félagsins.
Séra Agúst segir það starfa um árabil en Hannes Þorsteinsson ætlar að
það hafi átt sér skamman aldur. Hvorugur nefnir ártal máli sínu til
stuðnings og spyrja má: Hvað merkir orðalagið „skamman aldur“ hjá
Hannesi? Ég fæ ekki betur séð en skammur aldur og árabil geti þýtt það
sama, eða því sem næst, eftir því frá hvaða sjónarhóli horft er.
Ég óttast að nú verði ekki lengur grafið upp með vissu hve mörg ár
félag þetta starfaði eða með hverjum hætti það var lagt niður; er þó
óskandi að þessi ótti minn sé ástæðulaus og einhvers staðar leynist, og
finnist, gögn er varpi betur ljósi yfir sögu þess en þau sem mér eru
tiltæk að sinni.
Handrit það sem hér er prentað eftir er ekki frumrit samþykktanna,
enda lítil von að það sé til lengur, heldur afrit, að líkum frá síðari hluta
19. aldar. Stafsetning er hér færð til nútíma horfs en orðmyndir látnar
halda sér og samræmdar þar sem um misræmi var að ræða.
Skal svo formáli ekki lengdur frekar enda tala samþykktirnar best
sínu máli.
Samþykktir Matsöfnunarfélagsins í Fljótsdal
Þar eð hreppur þessi er bæði langt burtliggjandi frá kaupstöðum og
hefir, svo sem kunnugt er, þangað að sækja yfir vötn og fjallvegi, sem
tíðum á vetrum og jafnvel langt fram á sumar eru svo ófærir eður
torfærir, að annað hvört verður ekki, eður ei án stórkostlegs hraknings
yfir þá komist til matarkaupa eður annarra nauðsynja, svo hér af hafa í
hörðum árum orsakast þvílík bágindi og matarskortur hjá sumum
hreppsins innbúum, að þeir annað hvört hafa mátt bera matvörur frá
kaupstöðum á baki sér yfir langa og lítt færa fjallvegi, ellegar hins
kostar skera niður holdlausa gripi sér til lífsbjargar, en til að ráða bót á
þessu, og ef mögulegt væri að koma í veg fyrir slík bágindi framvegis,
sýnist ekkert hentugra meðal en að menn í góðum árum hafi þá forsjálni
og safni svovel kornvörum sem og einnin, þar þær ei sýnast einhlítar,
smjöri, er undir tilsjón bestu manna í hreppnum geymist á hentugustu
Málaþing 13