Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 21
Sterlingsstrandið
Bekkur úr Sterling í sjóminjasafninu á Eskifirði. Bakið er fœranlegt, eftir því hvoru megin menn vilja sitja.
Ljósm. Rannveig Arnadóttir.
Eftirsótt smíðaefni
Það var þó sá kostur við þessi störf að
brim var ekki, þegar komið var inn fyrir
Hamarsnef, neitt að ráði og við Eyramar er
nær aldrei brim.
Af Eyrunum og bæjunum Hánefs-
stöðum, Hrauni og Sörlastöðum, einnig frá
Fögruvöllum (Hátúni), unnu menn að
björgun rekans. Getur Arni Vilhjálmsson
nokkuð um það í grein sinni. Munu ekki
færri en 20 manns af bæjunum og Eyrunum
hafa unnið að björgun rekans, á Eyrafjörum
og þar í nánd.
Lítið barst á land utan Hamarsnefs, þá
rak smávegis á Hamarsnefsijöru, allt út að
Burstarsteini en litið þar utar með
ströndinni, enda mest klettaströnd utan
Burstarsteins, allt að Stekkjarfjöru en þar
rak ekkert.
Menn höfðu gaman af þessu björg-
unarstarfi og létu illviðrið ekkert á sig fá.
Mest af timburbrakinu var aðeins elds-
neyti, en þó voru þar einnig ásamt
smælkinu nýtileg efni, sem kom víða að
góðurn notum. Mikið var af þilplötum úr
mahogni, en flestar smáar, en mikið hafði
verið af mahogni í skipinu, bæði þil, skápar
og húsgögn.
Mikið lét Vilhjálmur á Hánefsstöðum af
því hvað allt var vandað og smekklegt í
vistarverum skipshafnar og gat hann þess
m.a. að skipstjórakojan hafí öll verið úr
mahogni.
Nokkru eftir að björgun lauk, af rekaldi
úr Sterling, kom að Þórarinsstöðum einn af
farþegum þeim sem með Sterling vom
þegar það strandaði. Erindi hans var það að
fá að líta á rekann og velja sér þar
mahognivið sem hann vissi að þar mundi
vera. Maður þessi var Geir Þormar,
myndskeri frá Geitagerði í Fljótsdal. Ég
19