Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 50

Múlaþing
Álftavíkur að vetrarlagi. Frásögn hans er á
þessa leið:
Þegar eg bjó á Dallandi bjuggu á Álfta-
vík Sigurður nokkur Jónsson smiður og
með honum Kristján Kristjánsson, báðir
sunnlenskir eða komu sunnan af landi. Þeir
voru báðir giftir, en áttu efnalega í voða-
legu basli og gekk illa að greiða skuldir
sínar. I þessu sambandi ætla eg að segja
þér frá ofurlitlu ævintýri sem við Ámi
[Steinsson oddviti og hreppstjóri] frændi
þinn lentum í;
Þetta var seinni part vetrar. Einar Hall-
grímsson, faktor á Vestdalseyri, hafði sent
Áma lögtaksskipun og þetta lögtak átti að
taka hjá Sigurði í Álftavík vegna skuldar
hans við verslunina. Ámi varð sem hrepp-
stjóri auðvitað að hlýða þessari skipun.
Hann bjóst því til ferðar og tók með sér
mann úr hreppsnefndinni, Þorstein Olafs-
son á Gilsárvöllum. Þeir komu við hjá mér
á Dallandi og Ámi bað mig að fara með
þeim suður.
Það var hálfvont yfir eggina og hann
hélt kannski að Þorsteinn þyrfti meiri hjálp
en hann gæti veitt honum. Þorsteinn var þá
farinn að eldast og lýjast og líklega ekki
eins brattgengur og við Ámi sem yngri vor-
um.
Eg sló í að fara með og ferðin suður
gekk ágætlega. Sigurður var heima og þeir
ræddu um lögtakið, en það kom þá upp úr
kafmu að Sigurður átti ekki nokkum hlut til
að taka lögtak í. Þær fáu kindur sem til
vom, átti konan. Eg hef gmn um að Áma
hafi þótt vænt um þessa útkomu.
Okkur var boðið kaffí, sem við þágum
með ánægju. Þama sátum við svo nokkum
tíma í besta yfírlæti, en þegar við litum út
var komið þreifandi dimmviðri og orðið
rokhvasst.
Samt lögðum við á stað, en þegar við
komum upp á eggina var nærri óstætt og
hálka mikil að norðanverðu. Þorsteinn
sagðist ekki treysta sér til að komast þar
niður og vildi snúa aftur. Okkur þótti slíkt
illt og buðumst til að leiða hann. Við skrið-
um svo upp eggina og ætluðum síðan að
leiða Þorstein, en slíkt var ógemingur því
hann ætlaði að fella okkur báða. Einhverra
hluta vegna virtist hann ekki geta staðið á
fótunum. Nú vom góð ráð dýr. Eg var svo
heppinn að hafa tekið með mér kaðalspotta
og nú batt eg kaðlinum utan um Þorstein og
lét hann renna á undan mér. Við hjálpuð-
umst svo við að spyma á móti og halda okk-
ur í jafnvægi. Þetta heppnaðist og við kom-
umst heilu og höldnu niður fyrir það versta
og náðum að Dallandi. Þar gistu þeir svo
um nóttina hjá okkur.
Við skemmtum okkur svo við spil og
spjall um kvöldið og vorum að smáminnast
á ferðalagið. Þorsteinn sagðist vona að
hann þyrfti aldrei í svona ferðalag aftur og
eg held að sú von hafi ræst.
Mér þótti alltaf gaman að vera með
Árna, því hann var bæði gáfaður og
skemmtinn. Við áttum líka marga góða
stund saman, og oft varð þessi ferð okkur að
umtalsefni er við hittumst síðar.
48