Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Side 99

Austurland ég þrái þig
Austurland
Frjálsa, gamla fósturbyggð með fjörðu' og dala,
himinbláum vafin víði,
verði þér allt til gagns og prýði.
Glóeyg um þig grænum vefji gróðurlinda,
loptgnæfandi láti' um tinda
ljósálfana gullhlað binda.
Lifðu heil við unnaranda, elsku móðir,
hressi' og styrki' hann þig og þína;
þiggðu hjartans kveðju mína!
Núna minnist Norðri og Suðri norðr í höfum,
sól og nótt und sama trafi
sofa rótt á opnu hafi.
Vorið klæðir haga og hæðir hlýjum fötum,
lífið græðir lundinn kalinn,
ljósið flæðir yfir dalinn.
Lóur syngja úti' á engjum eggin kringum,
undir taka ásar, fellin
álptakvak og spóavellin.
Sóley fífli situr hjá á sama beði,
grundin fangi grösin nærir,
gróðurangan lopti færir.
síðar hvor til sinnar áttar. Og
sjálf prestmaddaman undir Asi,
Guðrún Eyvindsdóttir, er eitt af
guðfeðginum Guðrúnar litlu
Láru er blundar í reifum sínum
að skím þeginni.
Þessi böm, er hér hafa verið
nefnd, Jón Stefánsson og
Guðrún Lára Þórðardóttir, áttu
síðar langa samfylgd um
torfama slóð fátæks fólks í leit
að jarðnæði og staðfestu. Þau
urðu í fýllingu tímans amma og
afi guðfræðingsins, sem við
skildum við fyrir skemmstu á
heimleið til Austurlands á
sólmánuði 1906.
Varð ljóðið Austurland, ort
1906, til á þessari sömu heim-
leið? Við vitum það ekki, en
leyfilegt hlýtur að vera að láta
sér koma það í hug.
En víkjum nú á ný úr vegi
fyrir skáldinu, og hverfum
meira en sex áratugi aftur í
tímann. Stöldmm við í Mjóa-
firði:
Þann 15. september 1844
fæðist að bænum Rima þar í
sveit stúlkubarn, sem vatni
ausið hlýtur nafnið Jóhanna.
Foreldrar hennar em Guðrún Vigfúsdóttir
þar á bæ og Jóhannes Jónsson ókvæntur
vinnumaður á Brekku. „Ógift stúlka” ritar
klerkur í prestþjónustubókina um móð-
urina. Og hvað ætti hann svo sem að skrifa
annað? Það er rétt, Guðrún Vigfusdóttir er
ógift, en fast er hún komin að fertugu,
faðirinn aftur á móti innan við þrítugt. Og
svo bætir prestur því við, að þetta sé hennar
fjórða en hans fyrsta frillulífsbrot. Ekki
mun samband þessara vinnuhjúa hafa orðið
meira svo ávöxt bæri, en hér em færð til
bókar afi og amma Lárusar Sigurjónssonar
í móðurætt, en ekki koma þau frekar við þá
sögu, er hér verður rakin.
Og Láras heldur för sinni áfram. Ef til
vill rifjar hann upp fyrir sér stöku, sem hann
kvað nokkrum áram fyrr:
Þó að Ijarskinn þjái mig
þér eg ei mun gleyma
Austurland, eg þrái þig, -
þar á sál mín heima!
97