Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Side 107
Austurland ég þrái þig
saklaust er að láta sér detta í hug, að síra
Einar hafi verið þessum lærisveini sínum
eitthvað innan handar og víst er, að Lárus
hefur virt þennan kennara sinn mikils.
Lárus Sigurjónsson stundar nám í
Lærðaskólanum í Reykjavík og lýkur þaðan
stúdentsprófí árið 1903, sest í presta-
skólann sama haust.
Megi dæma eftir þeim ártölum, er hann
ritar við ljóð sín, þau sem hann ársetur á
annað borð, er sýnt, að hann tekur lítt að
halda kveðskap sínum til haga fyrr en sama
árið og hann lýkur stúdentsprófmu, ellegar
þá að eldri ljóð hefur hann léttvæg fundið,
er hann áratugum síðar lét prenta þau á bók.
En hann hefur fleiri jám í eldinum en
námið eitt. Frelsisbarátta þjóðarinnar
stendur sem hæst. Eldur hugsjóna brennur
í brjósti manna og Láms skipar sér ótrauður
í þeirra hóp, er harðastar kröfur gera í
skilnaðarmálunum við Dani og sverð hans í
þeirri baráttu er mál ljóðsins.
Þetta sama ár, 1903, hefur blaðið
Ingólfur göngu sína í Reykjavík undir stjóm
Bjama Jónssonar frá Vogi. I 6. tölublaði 1.
árgangs birtist þar kvæði, er nefnist „Jón
Sigurðsson”. Höfundur nefhir sig Einar
Þveræring.
Kvæðið hefst á þessa leið:
Þín minning oss heilög og hjartfólgin er,
þín hjörtu vor klökkvandi minnast.
Að eilífu merkin þín ættjörðin ber
og alstaðar sporin þín fínnast.
Þú komst þegar Island var þjakað og þjáð
af þrællyndri gjörræðisstjóm,
þú reyndist því sonur með ráði og dáð,
þú réttir þess hlut og varðir láð
og lífíð því færðir að fóm.
Og í næsta tölublaði Ingólfs er prentað
ljóð, sem ber nafnið „Island”. Höfundur
þess leynist bak við dulnefnið Kormákur.
Fyrsta erindi þess hljóðar svo:
Hjá þér, hjá þér, mitt land, mitt land,
eg lifi’ í vöku’ og draum.
Við útsker, fjöll og eyðisand,
við elfar straum og fossins glaum
mig bindur heilagt band,
við lind og dal, við bala’ og ból,
við brekkur, heiðar, jökulstól,
við álfasali, hraun og hól,
við hörga þína, feðra minna land.
Mín ættjörð vertu alltaf frjáls
sem ómur máls
sem hljómur stáls
sem blossi jökulbáls,
er blikar þér um vanga' og háls, -
sem feimniroði’ á fagri meyjar kinn,
er fyrsta kossinn gefur unnustinn!
Ef til vill fundu lesendur Ingólfs hér
slegið á nýjan streng. Ef til vill grunaði þá,
að sami höfundur stýrði penna Einars
Þveræings og Kormáks. Hér var kveðið af
heilum huga og heitu hjarta og höfundurinn
var Láms Sigurjónsson. Vart er ofdirfska
að ætla, að baráttumaðurinn Bjarni frá Vogi
hafí hvatt Láras til að kveða undir fullu
105