Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 124

Múlaþing
Stefán í Möðrudal
bráð, að undanskildu því, að þessar tvær
manneskjur (Bjarni og Kristrún) björguðust
þar áfram alt af með skyldulið sitt, þó sitt í
hvorri áttinni. Má það hafa verið yfirtaks
einmanalegt líf. En bráðum fóru býlin að
byggjast aftur á strjálingi.
A þessum árum (um öskufallið) eru þess-
ir menn nafngreindir í uppvexti á Jökuldal:
1. Sjera Einar Pálsson í Reykholti, sonur
Páls í Merki; var þá á fóstri með Einari móð-
urföður sínum á Brú.
2. Svanbjörg Pálsdóttir, húsfreyja Vil-
hjálms hreppstjóra á Brekku í Mjóafirði, hjá
föður sínum í Merki,- Móðir Sveinbjargar,
Helga Halldórsdóttir, fyrri kona Páls, dó 8.
des. 1861, og var Svanbjörg þá fædd fyrir
nokkmm dögum (19. nóv.). Halldór faðir
Helgu dmknaði á Mjóafírði 11. sept. 1836.
Hann var albróðir Hjálmars hreppstjóra á
Brekku (d. 24. apríl 1898), föður Vilhjálms,
og sonur Hermanns Jónssonar í Firði, er var
fjölhæfúr maður og fríður sýnum (d. 13.
mars 1837, 88 ára). En Sigþrúður Guttorms-
dóttir, ekkja Halldórs og móðir Helgu, and-
aðist háöldmð á Brekku 1899. Nafnið Svan-
björg var nýnefni, en nú heita margar stúlkur
nafni hennar. Bendir það furðu gjörla til,
hvem mann hún geymir.
3. Sjera Einar Þórðarson1, alþ.m. á
Bakka í Borgarfirði, hjá Þórdísi móður sinni
á Skjöldólfsstöðum, sem var hinn mesti
kvenskömngur og bjó þar ekkja, en giftist þá
um haustið síðara manni sínum, Jóni Jóns-
syni. Hafði Þórður dáið öndverðan vetur
1873. Þórdís andaðist 17. okt. 1903.
4. Stefán Eiríksson trjeskurðarmeistari í
Reykjavík var þá með foreldmm sínum þar í
dalnum, Eiríki Einarssyni (d. í innflúensunni
1890) og Katrínu Hannesdóttur (d. 1899).
5. Sjera Þórarinn Þórarinsson á Valþjófs-
stað var þá á Skjöldólfsstöðum. Höfðu for-
eldrar hans búið þar áður, Þórey (d. 28. nóv.
1867), dóttir sjera Einars Hjörleifssonar í
Vallanesi (d. 19. ág. 1881), og Þórarinn (d. 3.
júní 1870) Stefánsson prests á Skinnastað (d.
1849). En Þórey var systir Þórðar föður sjera
Einars.
Efni bænda vom mjög góð á Jökuldaln-
um þegar askan fjell, en gengu mjög til þurð-
ar við flutninginn, og bára ýmsar greinir til
þess. Fje manna þoldi illa skiftin, því Vopna-
Ijörður er miklu landljettara pláss en Jökul-
dalur; sýktist það því og týndi því mjög tölu.
Urðu menn og að lóga því mjög um haustið
vegna þrengsla, því víðast var fúllskipað þar
á jörðum áður en þeir bættust ofan á. Flest-
um varð og að litlum sem engum notum hús-
eign, heyleifar og margir munir, sem eftir
urðu í bæjunum og menn eigi gátu flutt með
sjer. Sýndu Vopnfirðingar Jökuldælum al-
ment hina mestu hjálpfýsi og gerðu hvað þeir
gátu til að bæta úr neyð þeirra. Höfðu þeir af
1 Nú nýlega dáinn,- Ritstj.
122