Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Side 131

Oddbjörg Sigfúsdóttir
Síðasti förumaðurinn í
F ellum
Mig langar að minnast Bjarna Árnasonar sem lengi var meðal Fellamanna. Skiptar skoðanir hafði
fólk um orðbragð hans og skaplyndi svo ýmist gat það vakið hneykslun eða hlátur. Þó munufœstir hafa
tekið alvarlega það sem þaut í Bjarna ef marka má ummœii Einars Sigbjörnssonar í Ekkjufellsseli við
Sigfús Guttormsson á Krossi: „Þegar hann er hjá mérþá talar hann illa um þig og þegar hann er hjá þér
talar hann illa um mig. “ Gera má ráð fyrir að geðslag Bjarna hverju sinni hafi ráðið mestu um tilsvörin
en hann þótti alltaf dálítið sérstakur. Hann sagði eitt sinn að ung húsfreyja hefði sagt honum að hún teldi
hann hvorki í húsum hœfan né í kirkju græfan. Það er því allsendis óvíst að Bjarni verði talinn hœfur á
prenti. Eftirfarandi minningabrot eru byggð á kynnum mínum afBjarna, sem þá var orðinn gamall. Eg
veit þvífátt um fyrri hluta œvi hans, nema helst það sem hann talaði um sjálfur. 1 þessum minningum œtla
ég að gefa Bjarna orðið annað slagið í Ijósi ummœla Hannesar Sigurðssonar, bónda íHrafnsgerði: „Það
er nú alltof mikið aðfara að amast við honum dauðum. “
Bjarni Árnason var fæddur á
Seyðisfirði 4. okt. 1885. Föðursinn
missti hann ungur en var komið í
fóstur til aldraðra hjóna. Þar sagði hann að
sér hafi liðið best á ævinni. Móðir hans
giftist aftur og tók Bjama til sín nauðugan.
Sagðist hann aldrei gleyma því hvað hann
hefði grátið mikið þegar hann varð að fara.
Honum samdi ekki við stjúpa sinn og bar
honum illa söguna.
Bjami Ámason þótti varla meðalmaður
á hæð en frískur á fæti og snar í snúningum,
svartur á hár og skegg, með hvítar jafnar
tennur, breiðleitur og fór andlitssvipurinn
eftir skaplyndi hverju sinni. Skyndilega gat
Myndin til vinstri sýnir Bjarna í heyskap á Krossi.
Ljósmyndari ókunnur.
andlitið uppljómast í brosi, og komið
hrossahlátur, eða myrkvast af heift og
fylgdu þá jafnan blótsyrði. Hann var
talsvert hjólbeinóttur eða kringilklofa, eins
og það var kallað.
Bjami mun hafa komið á Hérað af
Eskifirði og vistast fyrst hjá Steindóri
Hinrikssyni á Dalhúsum en síðar á fleiri
bæjum í Eiðaþinghá. Hann hljóp þá marga
kaupstaðarferðina yfir Fjarðarheiði til
Seyðisljarðar og aftur heim að kvöldi, með
allþunga bagga á bakinu. Átti hann síðar
marga erfiða ferð yfir ijallvegi milli íjarða
og Héraðs, oft í misjöfnum veðmm og færð.
I einni slíkri ferð, yfir Eskiijarðarheiði, kól
stómtána á öðmm fætinum. Bjami tók þá
upp vasahníf og skar hana af. Bjami þótti
duglegur ferðamaður og ábyggilegur í
129