Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Side 132

Múlaþing
Júlíana Rasmusdóttir, móóir Bjarna.
öllum þeim erindum. Má nærri geta hvort
sendiferðimar sem hann fór hafi ekki komið
sér vel íyrir marga. A þeim tíma vom
samgöngur erfiðar, engir vegir eða bílar en
langt í kaupstað og til læknis. Ég heyrði
Bjama minnast á að eitt sinn þegar hann var
að koma frá Seyðisfirði, með þungan bagga
á bakinu, gerði stórhríð á leiðinni yfir
Fjarðarheiði. Kvaðst hann ekkert hafa séð
frá sér en gengið eftir vindstöðu. Kuldi
sótti þá mjög á hendur og fætur. Tók hann
til ráðs að hella brennivíni á þessa lík-
amshluta. Bjami hafði sig af heiðinni og
komst til bæja, þrekaður en ókalinn.
Hundinn hrakti frá honum í veðrinu en kom
til bæja þrem dögum síðar, eitthvað
lemstraður. Var þess getið til að hann
myndi hafa hrapað fram af klettum. Einn
vetur, rétt fyrir jól, tók Bjami að sér að fara
með hundrað punda trékassa á bakinu frá
Egilsstöðum út í Eiða. Mikill snjór var og
ófærð og mun fáa hafa fýst í þessa ferð.
Ásmundur Guðmundsson, síðar biskup, var
þá skólastjóri á Eiðum. Sagt er að hann hafi
undrast þegar Bjami kom í Eiða og langað
að sjá slíkan afreksmann. Honum þótti
Bjarni lágvaxinn og afrek hans því
merkilegra. Sú sögn hefur varðveist að
Bjami hafi á sínum yngri ámm verið að
bera vömr inn í pakkhús á Reyðarfirði. Þá
hafi menn farið að mana hann til að bíta í
opið á 200 punda poka og ganga með hann
upp stiga. Segir sagan að þetta hafi tekist
hjá Bjama. Víst er um það að gosflöskur
opnaði Bjami með því að bíta hettuna af og
entust tennumar honum þó alla ævi.
Bjami mun hafa verið vinnumaður á
ýmsum bæjum en líklega aldrei lengi í einu
á sama stað. Hann er skráður lausamaður á
Skeggjastöðum í manntali í desember 1920.
Bjama var ekki alltaf lagið að sýna
auðmýkt, þótt hann væri upp á aðra kominn
á síðari ámm ævinnar. Leið hann engum að
vaða yfir sig á auðmýkjandi hátt og sýndi
þá hortugheit á móti. Sagði um fólk sem
honum líkaði ekki við: „Það er meira
helvítis rakkarapakkið og sama hunds-
blóðið í því öllu.“
Bjarni átti oft bágt með að stilla skapið
því þolinmæðin var engin ef á reyndi. Rauk
hann þá upp bálreiður og bölvandi og skellti
hurðum. Bjami sagði einu sinni að hann
reyndi að láta skapið fremur bitna á dauðum
hlutum en mönnum og skepnum. Ég
minnist þess þegar Bjami kom berfættur í
stígvélunum utan úr Tungu inn í Kross.
Hann hafði þá skort þolinmæði til að bíða
meðan stoppað var í göt á sokkum hans.
Klæddi karlinn sig úr stígvélunum í
eldhúsinu, bölvandi sokkaleysi og seinlæti í
öðmm, með fleiðraða fætur eftir ferðalagið.
Kýmar reyndu oft á þolinmæði hans þar
sem hann var fjósamaður og hugðist flýta
sér með verkin og ætlaði á aðra bæi til að
spila. Stundum vom þær að slóra við að
130