Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Side 134

Múlaþing
ryk er þetta“, sagði Bjarni og okkur
krökkunum var sagt að vera ekki að þeyta
upp ryki í stiganum þegar fólk væri að fá
sér kaffí.
Bjami gaf eftirfarandi fegrunarráð einu
sinni: „Það er langbest að þvo sér um
hausinn upp úr kúahlandi. Fínu frúrnar í
Reykjavík þvo sér alltaf um hárið upp úr
kúahlandi og engar hafa fallegra hár en
þær.“ Bjarni var að vísu ekki kunnugur
slíkum frúm en taldi sig vita þetta samt.
Fjárrekstrar milli bæja vora næstum
daglegt brauð allt haustið. Fékk margur sig
fullsaddan af að koma óþægum rekstri til
skila því ekki var alltaf farið á hestum. Þá
þótti eðlilegt og sjálfsagt að unglingar gætu
hlaupið allan daginn. Bjami rak stundum
rekstra á yngri áram, enda sprækur og ekki
líklegur til að gefast upp við að standa skil
á því sem honum var trúað fyrir.
Rekstrarleiðir frá Krossi voru í tvær áttir, í
Setberg eða Ekkjufell. En Bjarni ákvað að
reka reksturinn, sem hann var sendur með,
upp í Staffell. Þótt kindumar væru aðeins
tvær reyndist þetta erfitt. Þær hlupu strax í
áttina að Setbergi en Bjami komst fyrir
þær utan í hraununum. Þá fóru þær niður
brekkurnar að vötnunum fyrir neðan
bæinn. Bjarni varð þó fljótari og sneri
þeim upp með túngirðingunni að framan og
út á brekkuna fyrir ofan bæinn. Þar var
heimaféð á beit en reksturinn þeyttist í
gegnum hópinn og norður af brekkunni,
inn fyrir Reyðarvatnsendann og út
mýramar, - og Bjami á eftir. Kindum
þessum tókst að komast upp í Kálfafellið
og varð þar mikill eltingaleikur svo nærri lá
að þær slyppu inn eftir. En Bjama lánaðist
að henda stafnum sínum fyrir þær og snúa
þeim á rétta leið. I Staffell komst hann
með reksturinn, kófsveittur og staflaus.
Bjarni sagði að þá hefði Elísabet Sigfús-
dóttir, húsfreyja, spurt: „Ert þú alltaf á
ICrossi?“ „Ég sagði henni bara hreint eins
og var að henni kæmi það andskoti lítið við
hvar ég væri eða hvert ég færi.“
Bjami tók því ekki alltaf vel ef spurt var
um ferðir hans. Einu sinni var hann
spurður hvort hann hefði komið nýlega í
Bimufell: „Ég kem ekki þangað frekar en
í helvíti“, var svarið. Stuttu seinna fór
hann einmitt á þennan bæ. Húsfreyja ein
spurði Bjama: „Ert þú alltaf á ferðinni
auminginn, á þessu eilífa rennsli?“ Bjami
fór þá móðgaður til næsta bæjar. Þar spurði
bóndinn hvort hann hefði ekki farið að
heimsækja nágrannakonu sína. „Ég kom
þar“, svaraði Bjami, „en kerlingarhelvítið
fór einhvern andskotann að hvefsa mig. Ég
get sagt þér það að svoleiðis helvítis
móhellurassgat heimsæki ég ekki!“ Eitt
sinn seint um kvöld kom Bjami í Kross en
ekki vitað hvaðan. Allir vora famir að sofa
nema Sólrún Eiríksdóttir, húsfreyja. Hún
setur fyrir hann kaffíbolla. Þá hreytir hann
út úr sér: „Ég vil ekkert helvítis kaffigutl.“
„Nú, varstu ekki búinn að borða?“, spyr
Sólrún. „Nei, ég hef hvorki smakkað vott
né þurrt.“ Sólrún fann þá til matarbita og
var karlinn því öllu feginn. Hún sagði
Bjama eins og var að nú væri ekkert laust
rúm, því ýtumaður væri á heimilinu, en
honum væri velkomið að sofa frammi á
skemmulofti og breiða yfir sig gömul föt
sem þar væra ef hann vildi gera sér það að
góðu. Bjami þáði þetta með þökkum og
gisti þarna tvær nætur. Einu sinni kom
fyrir að Bjama þótti ekki gistingarhæft á
Krossi vegna fólksfjölda. Oddur Sig-
fússon, húsasmiður, var þá að vinna í
Reykjavík en dvaldi heima í sumarfríi.
Björg á Miðhúsaseli tók eftir að karlinn var
sífellt að skima út um gluggana ef heyrðist
í flugvél. Heyrði hún að hann talaði við
sjálfan sig: „Ætli hann fari nú ekki að
fara? Jú, hann hlýtur að fara að fara. Já,
132