Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 137

Síðasti förumaðurinn
Hrafnsgerði í Fellum. Ljósm. FNK.
tunnuna. Þótt tunnan væri ný hafði hún
samt gefíð sig og lak öllum pæklinum. A
bæ einum bað húsfreyja Bjama að höggva
fyrir sig nokkra hana sem hún ætlaði í
sunnudagsmatinn. Eitthvað dróst þetta fyrir
Bjama og fann húsfreyja að því við hann.
Fer hann þá á sunnudagsmorgni í fjósið og
slítur hausinn af öllum hænsnunum. Henti
hann þeim yfír á tröðina en þær lágu ekki
strax kyrrar og ultu sumar í flórinn. Þessu
fylgdi mikill hávaði, bæði í Bjarna og
hænsnunum, á meðan þau máttu mæla, en
kýrnar bauluðu undir. Fjaðrafokið var
orðið óskaplegt þegar húsfreyja kom í
dymar og spurði hver ósköpin gengu á.
Bjarni sleit þá hausinn af síðustu hænunni,
henti henni til húsfreyju og sagði: „Þama
hefurðu sunnudagsmatinn.“ Síðan stmns-
aði hann út, blóði drifínn og alfíðraður.
Bjarni kom stundum færandi hendi.
Hann keypti sælgæti og gaf börnum.
Stundum fann ég poka undir koddanum
mínum með molum og súkkulaði. Þessu
áttum við systkinin að skipta á milli okkar,
og ekki segja frá því utan heimilis. Bjarni
gaf mér fallega peysu þegar ég byrjaði í
skóla, tíu ára. Systur minni gaf hann hnakk
í fermingargjöf. Það var góður gripur sem
entist lengi. Einu sinni gekk hann inn í
verslun KHB á Egilsstöðum og sagði: „Eg
ætla að fá kaffi.“ Að svo mæltu tók hann
strigapoka, snaraði á bakið og gekk upp í
Kross. Menn störðu á eftir honum og
búðarmaðurinn sagði: „Ætlar karlinn að
fara með allt kaffíð og skófluna líka?“ Víst
er um það að skóflan, sem var í pokanum,
entist lengur en kaffíbaunirnar, því hún er
enn til.
Þegar Páll Sigfússon á Krossi var ungur
drengur, var hann sendur erinda til Einars
135