Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 140

Múlaþing
Ýmisleg ummæli Bjama:
Um bónda í Fellum: „Þetta er helvítis grútarhani, tímir ekki einu sinni að sjá af
skítnum úr sér, það get ég sagt þér.“
Um unglamb sem var veikt: „Það er skortur á efnavöntun að því.“
Um mann sem honum þótti hrokafullur: „Það er meira andskotans stærilætið. Hann
ætti bara að spila ræl á rassgatið á sér. Eg held það væri langeinlægast fyrir hann.“
Um tvo ótilgreinda unga menn: „Þeir eru alltaf einhvem andskotann að hringla.
Þetta era helvítis húðaletingjar, akast aldrei til neins. Eg held að það ætti að spyrða þá
saman á bellunum og hengja upp á gatnamótum og vita hvort þeir lagast ekki þá.“ Svo
hló hann og sagði: „Þetta eru nú bestu drengir.“
Um ungdóminn: „Það er ósköp að hugsa sér hvemig ungdómurinn er orðinn. En
það er ekki til neins að tala um það. Það er ekkert hægt að ráða við það en það kemur
nú alltaf mest niður á „móðuronum“.
Bjami hlustaði oft á útvarp og sumt vakti áhuga hans. Þegar sunginn var
Sjómannavalsinn: „Já, sjómennskan er ekkert grín“, sagði Bjami: „Já, það er satt,
sjómennskan er ekkert líf.“
Þegar sagt var í fréttum að Elísabet Englandsdrottning hygðist koma við á Islandi á
ferðalagi sínu varð hann spenntur og sagði: „Nú er hún á ferðinni núna“, og bætti við:
„Ja, það er gaman fyrir hana að koma hingað.“ Stundum á kvöldin heyrðist hann tauta:
„Það er líklega best að hlusta á blessaðan passíusálminn og fara svo að bóla sig.“
Áður en sími kom á bæi var Bjami eitt sinn að boða ball og kom í Fjallssel með það
erindi. Ein heimasætan gall þá við: „Já, Bjami minn, þá skulum við þó aldeilis dansa
rúmbu!“ „Já, þér væri svo sem trúandi til þess þama, Rúmbu-Jókan þín“, sagði karlinn
og hló.
Bjama þótti gott kafFi: „Eg skal mala fyrir þig“, bauð hann oft: „Blessaður svarti
sopinn. Áttu dropaskel út í?“, spurði hann og meinti rjóma. Svo hellti hann kaffmu í
undirskálina, tók hana upp með báðum höndum og sötraði hátt.
Bjami hafði þann sið að tyggja tóbak og tautaði þá ýmislegt á meðan: „Það held ég
og það held ég, fíólín og tríólín, til að mynda og tilmynda.“ Hann notaði lika neftóbak
og setti þá stóran tóbakshaug á handarbakið, saug það allt upp í nefið, svo hvein í, og
sagði stundum: „Það er best að sjúga tóbakið alveg upp í haus, það skerpir heilann.“
Af þessum sökum átti hann oft brýnt erindi burtu úr eldhúsinu.
Hann gáði líka oft og ítarlega til veðurs, skimaði þá út um glugga og tautaði fyrir
munni sér: „Það er auðséð hvað hann ætlar að gera núna.“ En þegar ekki sá út fyrir
hríð fór sá gamli út í dyr, snýtti sér og spýtti og sagði þegar hann kom aftur: „Jaá, það
er norðaustan.“ í annað skipti kom þetta: „Það var auðséð hvað hann ætlaði að gera,
andskotans norðaustanþokan sem hann rak héma sunnan yfír.“
Eitt sinn kom kúasmalinn kýrlaus heim. Bjarni var kominn upp í rúm en heyrir á
þetta, dregur þá sængina betur upp að höku og segir: „Þær em bak við einhvem klett í
hvarfi við einhvem ás.“
138