Jón á Bægisá - 01.11.2000, Page 19

Hús blómanna
meykerlingarlegur og skorpinn öryrki, stjórnaði starfseminni úr herbergi
uppi á loftinu þar sem hún dvaldi að baki luktum dyrum, ruggaði sér í
ruggustól og drakk tíu til tuttugu flöskur af Coca Cola á dag. Alls hafði
hún átta stúlkur í þjónustu sinni; af þeim var engin nema Ottilie undir
þrítugu. Á kvöldin, þegar ungfrúrnar söfnuðust saman úti á veröndinni,
þar sem þær mösuðu saman og breiddu úr pappírsblævængjum sem þær
veifuðu svo ótt og títt að minnti á bandóðar mölflugur, líktist Ottilie
indælu, draumlyndu barni, umkringdu af ófríðum eldri systrum.
Móðir hennar var dáin og faðir hennar var plantekrueigandi sem snú-
ið hafði heim til Frakklands. Hún hafði verið alin upp í fjöllunum af
ruddafenginni bændafjölskyldu og allir synirnir höfðu legið hana einn á
eftir öðrum á einhverjum grænum og skuggsælum stað þegar hún var lít-
il. Fyrir þrem árum, þegar hún var fjórtán ára, hafði hún komið á mark-
aðinn í Port-au-Prince í fyrsta sinn. Þetta var tveggja daga ferðalag með
því að leggja nótt við dag og hún hafði farið þetta fótgangandi með fimm
kílóa hrísgrjónapoka á bakinu; til að létta byrðina hafði hún látið dálítið
af hrísgrjónunum renna úr pokanum og síðan örlítið meira og þegar hún
náði til markaðstorgsins var næstum ekkert eftir. Ottilie hafði farið að
gráta vegna þess að henni varð hugsað til hve reið fjölskyldan yrði þeg-
ar hún kæmi heim án peninganna fyrir hrísgrjónin; en hún þurfti ekki
að tárast lengi: til hennar kom ákaflega indæll maður sem huggaði hana.
Hann keypti handa henni bita af kókoshnetu og fór með hana að hitta
frænku sína sem var eigandi Champs-Elysées. Ottilie fékk ekki trúað
heppni sinni; Djúkbox-músíkin, satínskórnir og þessir spaugsömu karl-
menn voru jafn nýstárlegir og dásamlegir og rafmagnsperan í herberginu
hennar sem hún aldrei þreyttist á að slökkva og kveikja á. Fyrr en varði
var hún orðin mest umtalaða stúlkan í götunni, eigandinn gat sett upp
tvöfalt gjald fyrir hana og Ottilie varð hégómagjörn; tímunum saman gat
hún staðið og skoðað sig í spegli. Henni varð sjaldan hugsað til fjallanna;
og samt, að þremur árum liðnum, var enn mikið af fjöllunum í henni:
vindar þeirra virtust enn blása um hana, stinnar og háar lendarnar höfðu
ekki mýkst og ekki iljarnar á fótunum, sem voru jafn harðar og eðlu-
skrápur.
Þegar vinkonur hennar töluðu um ást, um menn sem þær höfðu elsk-
að, varð Ottilie stúrin á svipinn: Hvernig líður ykkur ef þið eruð ást-
fangnar? spurði hún. Ó, sagði Rosíta með augnaráði eins og hún væri að
falla í ómegin, þér líður eins og pipar hafi verið stráð á hjartað í þér, eins
og litlir fiskar séu að synda í æðunum í þér. Ottilie hristi höfuðið; segði
Rosíta satt hafði hún aldrei verið ástfangin, því henni hafði aldrei liðið
þannig í návist neins af mönnunum sem komu í húsið.
d . 'j3t/!ý//bd - Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
17